Vandaag is zo’n dag, waarvan ik hoop dat er niet nog veel meer van deze dagen zullen komen. Vandaag is een dag, waarop alles moeilijk, te veel of stom is, een dag waarop niks helpt, maar waarop ik wel van alles probeer. Een dag die tergend langzaam voorbij kruipt, alsof de klok expres kruipolie gebruikt heeft.
Een dag, waarop ik het liefst in mijn bed kruip met mijn winter dekbed ver over mijn hoofd heen getrokken. Mijn dekbed die er dan even voor zorgt dat ik niet mee hoef te doen aan de maatschappij. Mijn dekbed dat als schild dient, voor al mijn gevoelens en gedachten. Een extra dekbed over het deken van mijn depressie. Sinds ik depressief ben voelt het alsof overal een deken overheen getrokken is. Tussen alle dingen die ik deed of doe zit een deken. Een soort wollig ding, wat ervoor zorgt dat de sprankeling ervan af gaat. Een deken, die ervoor zorgt dat alles zijn glans verliest en dat alles er anders uitziet.
Op zo’n dag als vandaag is het alsof alleen de negatieve dingen door dat wollige depressiedeken heen dringen. Het is alsof er éénrichtingsverkeer in het depressiedeken zit. De dingen gaan van buiten naar binnen, maar gaan niet van binnen naar buiten. De dingen die wel door het deken heen dringen, komen keihard aan. Ieder klein dingetje kan voor een enorme spanning zorgen. Het begon vanmorgen, ik stap het ziekenhuis in om te gaan bloedprikken. Bij de balie staat een enorme rij, de wachtkamer zit propvol. Alle wachtende mensen kunnen er niks aan doen dat zij ook bloed moet prikken, maar ik kan er niet tegen. Van die snuffende mensen, omdat ze verkouden zijn. Wiebelende mensen omdat ze zenuwachtig zijn. Mensen die te beroerd zijn om op te staan voor een ouder echtpaar wat bijna omvalt van ouderdom. Deze dingen zijn op een dag als vandaag te veel en passen niet in mijn hoofd bij de warboel van gedachten en emoties.
Zo’n dag waarop ieder klein dingetje een explosie in mijn hoofd kan veroorzaken. Zo’n dag waarop ik op de kop kan gaan staan, maar mijzelf geen haar beter ga voelen. Zo’n dag die ik met enorm veel lelijke woorden zou willen beschrijven. Oké ik zal het netjes houden, het enige wat nu nog telt is vandaag doorkomen, omdat het moet. Ik ga dus nog maar even kleuren, muziek luisteren en op de kop staan om ook maar een klein beetje afleiding te vinden…. Mocht je denken, ik weet het magische recept naar goede afleiding en het ‘hiervan-word-alles-beter-recept’, voel je vrij om mijn dokter te zijn.
p.s.: Ik beloof niet dat ik liefdevol op je zal reageren, want vandaag is zo’n dag! 😉