In mijn leven heb ik al vaak een eerste stap gezet. Vaak is de eerste stap een spannende stap. Nu merk ik hoe ontzettend moeilijk een eerste stap soms kan zijn. Ik zou zo graag een mega stap willen zetten, of duizend stappen in één keer. Toch heb ik niet leren lopen in één dag. Ik wil zo graag sneller, beter en veel verder dan nu mogelijk is. Maar als ik als klein meisje probeerde te rennen viel ik om, of was ik uit balans. Het leren lopen, rennen en huppelen heb ik geleerd door te oefenen en te blijven oefenen. Ook het nemen van een grote stap was in het begin best moeilijk, daarom probeer ik het voor nu maar te houden bij kleine stapjes.

Vandaag had ik mijn startgesprek bij een team wat mij verder gaat begeleiden in mijn proces. Ik vond het spannend, want dit was zo’n eerste stapje. Een intake, nieuwe mensen met wie ik de komende tijd samen stapjes moet gaan zetten. Het gesprek op zich ging goed, alleen is er nog niet de duidelijkheid die ik zou willen. Er is nog geen uitgestippelde weg waar ik mijn stapjes op moet gaan zetten. Wat ik wel weet is dat ik de komende weken tussen twee teams in ga zweven. De vertrouwde weg, van mijn begeleiding zoals die nu is, komt aan zijn einde. Vlak voor het eind van deze vertrouwde weg, ontstaat een nieuwe weg, met nieuwe begeleiding.

Ik moet mijn eerste stapjes op deze nieuwe weg gaan zetten. Het is spannend, want de route waarlangs deze weg loopt is nog onduidelijk. Ik hoop dat het mij lukt, om mijn oude platgetrapte weg achter mij te laten. Ik ga proberen om mijn eerste stapjes te zetten, om weer op te staan nadat ik gevallen ben, met als doel; lopen zonder begeleiding.
Het is spannend, maar het eerste stapje is gezet.