De afgelopen dagen zijn rot dagen geweest. Ik slaap nog steeds slecht en ik heb enorm veel moeite met de dagelijkse dingen. In mijn hoofd is het een grote hoop zooi.

Vanmorgen belde ik met één van mijn hulpverleners. We hadden afgesproken dat we het over koetjes en kalfjes zouden hebben. De belangrijkste reden was het even contact hebben en het kunnen spuien wanneer dat voor mij nodig was. Toch kreeg ik op een gegeven moment de vraag: ‘gaat het wel?’. Daarop bleef ik lang stil.. want ja.. hoe gaat het eigenlijk? Ik probeerde in mijn hoop zooi te zoeken naar een antwoord. Wat moest ik hierop zeggen?

Schoorvoetend begon ik toch maar wat te hakkelen, over dat ik slecht geslapen had. Dat ik daar van baalde en uiteindelijk toch maar, dat het niet zo lekker ging. Vervolgens viel er weer een stilte, in die stilte besefte ik hoe ik me eigenlijk echt voelde. Dat wat ik vertelde was zo’n afgezwakte versie van de chaos die het eigenlijk echt is. Niet veel later begin ik te vertellen over de hoop zooi in mijn hoofd. De ellendige nare gedachten die zo prominent aanwezig zijn, nu ik mijn medicatie aan het verhogen ben (bijwerking). Maar ook dat ik het zo lastig vind dat ik het nu al een aantal dagen moeilijk heb. Ik vertrouw haar toe dat ik zo graag aan de mensen om mij heen zou willen vertellen dat het beter gaat. Ik zou willen dat ik door het harde werken voorruitgang merk. Ik zou willen dat het goed gaat en dat ik gewoon alle ‘normale’ dingen kan doen, maar dat lukt niet. De enorme hoop zooi in mijn hoofd zorgt ervoor dat dit niet lukt.Ik ben gefrustreerd door de hoop zooi in mijn hoofd, die maar niet kleiner lijkt te worden.

Toch hoop ik wel dat deze hoop zooi een keer mag veranderen in een zooi hoop, want wat zou dat fijn zijn!