Het ‘kan-of-moet-altijd-beter’ is al jaren onderdeel van mijn leven. Hardlopen kan altijd harder, mijn ontwikkeling kan sneller, als vriendin moet ik socialer en werk kan altijd beter. Ik ben denk ik ter wereld gekomen met een eindeloze drang om mezelf of de wereld te verbeteren. Een mooie eigenschap, maar soms ook ontzettend vermoeiend. De afgelopen jaren realiseer ik me steeds meer dat naast deze kwaliteit een valkuil ligt. Een diep gat waar ik dan ook met enige regelmaat in flikker. Het gat dat mij eraan herinnert dat ik ook nog voor mezelf moet zorgen.

Een valkuil die ik inmiddels aardig in beeld heb. Ik weet steeds beter te voorkomen dat ik er opnieuw in val. Een belangrijk onderdeel daarvan is het maken van keuzes, wat doe ik wel of wat juist niet. Het maken van die keuzes is soms ontzettend lastig, want ik zou zo graag gewoon alles willen doen. Zo zat ik de afgelopen weken mezelf met enige regelmaat op te vreten, omdat het toch wel knaagt om wel ‘gewoon’ mee te doen aan de Socialrun. Wel volle bak energie te geven voor het goede doel. Of toch wel dat ene stapje extra vooruit te doen in mijn werk (of alle andere dingen die ik zou willen doen). Maar door de opmerking van mijn collega realiseerde ik me: de energie die ik voorheen stopte in projecten, goede doelen of andere het ‘kan-of-moet-altijd-beter’ dingen steek ik nu steeds vaker in mijzelf.

En ook nu denk ik: ‘dit kan beter, want welk punt wil nou eigenlijk maken?’ Nou eigenlijk wil ik dus zeggen, dat alles iets meer in balans is (Balans; blijft een vies woord). Dat ik naast m’n worsteling met het maken van keuzes ook voorzichtig trots ben op dat ik steeds vaker een keuze durf te maken. Het maken van die keuzes is op korte termijn lastig, maar op langere termijn geeft het vaak meer rust. Dus wie weet, wordt het voor mij ook ooit ‘gewoon’ om mijn succes momenten te delen (maak je borst maar nat..).