Met het doorkomen van mijn menstruatie denk ik terug aan het gesprek wat ik vorige week tijdens het afwassen met mijn zus had. Ze vroeg hoe het nu met deze anticonceptiepil gaat, ik vertelde dat ik met het innemen van deze pil niet meer iedere maand een week ziek ben. Maar ik vertelde ook met glimlach dat ik met een hoge dosering hormonen (bij bloedverlies)  soms dood wil (gelukkig niet iedere maand). Even viel het stil ik vervolgde met; zolang ik weet dat deze gedachten en gevoelens van de hormonen komen is het te doen. Dan weet ik dat het weer over gaat als ik de dosering verlaag. Die avond realiseerde ik dat mijn ‘gewoon’ in dezen niet echt gewoon is, maar drie dagen dood willen door hormonen is zoveel overzichtelijker dan eerdere perioden uit mijn leven. Ik heb een keuze in het innemen van deze hormonen, ik weet dat het stopt als de dosering weer ‘normaal’ is. En weten dat er een eind aan de somberheid komt is voor mij genoeg om het te kunnen dragen. Het is zoveel anders dan dat het ooit was. (Laten we zeggen dat het niet ideaal is, maar het is beter dan maandelijks ziek zijn van m’n menstruatie en dit voor nu na een enorme zoektocht de meest oke oplossing is).

En toch, voel ik het ongemak om erover te praten. Om op die dagen te zeggen dat het leven van mij gestolen mag worden. Of misschien juist wel omdat het hormonaal bepaald is en met twee a drie dagen ‘al’ over is en ik een keuze heb omdat de oorzaak ligt in het innemen van die pilletjes. Er zijn zoveel mensen die geen keuze hebben, omdat ze geen begin meer zien (zoals een cliënt ooit zei). Geen begin meer zien is dood eng en wat is het fijn dat een ander je dan nog wel (durft) te zien. Dus wil ik iedereen op het hart drukken, lees je in ook jij kunt verschil maken. Neem eens een kijkje op www.113.nl