Daar stond ik ietwat onwennig voor de groep. Wat roept herstel bij je op was mijn vraag. Met mijn whiteboard stift in de aanslag stond ik klaar om alle reacties op te schrijven, maar het bleef angstvallig stil. In die stilte had ik zelf ook de tijd om na te denken over wat mijn antwoord zou zijn op deze vraag. Al vrij snel plopte het bij mij op; herstel is een lange weg. Na wat antwoorden van anderen, schreef ik ook de mijne op. Achter mij hoor ik een diepe zucht, ik vraag of het herkenbaar is. Ik zie meerdere deelnemers knikken en zuchten. We raken in gesprek over hoe moeilijk het is om jezelf de tijd te gunnen in je herstel. Over hoe je soms iedere dag of ieder uur weer het geduld op moet brengen voor een proces waar je zo graag sneller doorheen wilt. Geduld bewaren en jezelf de tijd gunnen, thema’s waar ik zelf de afgelopen weken ook weer flink mee gestoeid heb.
1 november startte ik met mijn nieuwe baan. Van tevoren wist ik dat ik mezelf hierin waarschijnlijk flink tegen zou gaan komen. Een nieuwe baan word namelijk niet voor niets een ‘life event’ genoemd. In de eerste werkweek wist ik mijn perfectionistische stemmetje nog aardig te negeren. Ik liep mee, luisterde en keek vooral veel de kat uit de boom. In week twee begon de onrust al wat meer toe te nemen, ik moest nu toch wel wat meer vragen gaan stellen, meer laten zien wat ik hier kom doen en wat ik te bieden heb. In week drie en vier sloeg de onrust toe. Nu werd het toch echt tijd om wat bij te dragen aan het proces. Tijd om mijzelf, maar ook ervaringsdeskundigheid op de kaart te zetten. Een door mijzelf onmogelijk opgelegde strenge eis. Ik moest mezelf op de kaart gaan zetten in een omgeving, waarvan ik nog maar half wist hoe die werkt. Een nieuwe omgeving, waarin ik nog niet zo goed durfde te vragen; wil je me helpen? En toen kwam het ongemak, de eindeloze onzekerheid over alles. Waar ik me normaal niet druk maak over hoe ik beweeg, was ik me ineens bewust van iedere beweging die ik maakte. Waar ik normaal redelijk makkelijk op iemand af stap om contact te maken, durfde ik nu de drempel niet over. Wanneer ik op mijn werk was zag ik alleen nog maar beren op de weg en ’s morgens vertrok ik met een knoop in mijn maag naar mijn werk. Het ongemak, de onzekerheid, waarvan je weet dat het bij een nieuwe baan hoort en toch wilde ik me er tegen verzetten. Er tegen vechten, doen alsof het niet bestaat..
Familie, vrienden en collega’s bleven maar benoemen dat ik de tijd mocht nemen om te observeren en onderzoeken. Zij bleven erop vertrouwen dat alles wel op zijn plek zou vallen. Zij herinnerde mij eraan dat mijn gevoel na de sollicitatie zo goed was en dat ik ook nu maar gewoon mijn gevoel moest volgen in plaats van mijzelf in gedachten gek maken. En ergens wist ik zelf ook wel, het ongemak wat ik nu voel is groei. Buiten je comfortzone gaan is nooit heel prettig, maar dat is wel wat ik wilde en ook zo naar verlangde. Inmiddels ben ik zo’n zes weken verder en kan ik zeggen dat de ergste onzekerheid en strijd met mijn eigen perfectionisme wel voorbij is. Ik heb mijn vermogen om mijzelf de tijd te gunnen en mijn geduld te bewaren weer terug gevonden, in ieder geval voor nu. En als ik terugkijk dan is zes weken eigenlijk relatief kort, maar in het moment kan de tijd zo eindeloos voelen dat het lijkt alsof alles veel te lang duurt.