De afgelopen heb ik heel wat nieuwe mensen leren kennen. Het ontmoeten van nieuwe mensen brengt altijd een bepaald soort spanning met zich mee. Wat moet ik zeggen? Wat moet ik doen? Vragen die bij iedereen wel eens door zijn hoofd schieten op het moment dat er iemand voor je staat die je niet kent. Tot zover is er niets geks.

Op zich ben ik iemand die vrij makkelijk contact legt. Een groep nieuwe mensen vind ik wel spannend, maar geen ramp. Ik ben niet zo moeilijk en kan met veel mensen overweg, ik praat wel. Toch merk ik dat er wat veranderd is. Waar ik me eerder altijd gemakkelijk door de kennismakingsvragen heen loodste is dat nu soms wat moeilijker. Bij de vraag wat doe je in het dagelijks leven? plopt bij mij de twijfel omhoog. De meest makkelijke weg is zeggen dat ik een tussenjaar heb, of tijdelijk even niet studeer. Maar dit is niet het meest eerlijke antwoord. Dus is mijn antwoord; “ik ben tijdelijk gestopt met mijn studie omdat ik in therapie ben voor mijn depressie.” Wat volgt is vaak een soort schrik effect, verbazing.

Nadat mijn gesprekspartner is bekomen van de schrik volgt er of de opmerking: “dat had ik niet verwacht”. Soms komt de vraag: “Echt waar? Jij?!?”. (Ja ik!)
Ergens is het natuurlijk positief dat ik niet ontzettend zichtbaar depressief door het leven ga. Maar soms zijn deze reacties ook ontzettend vervelend, want ja hé, ik zeg het niet omdat het geen waarheid is. Ik denk dat ik het begrijp, het kan namelijk best verwarrend zijn. Een meid leren kennen die lacht, makkelijk contact maakt geïnteresseerd is die dan vervolgens verteld dat ze depressief is. Blijkbaar pas ik niet in het beeld wat mensen hebben van depressie…

Dus ik leg het nog maar een keer uit. Depressief zijn betekend niet dat je nooit meer buiten komt, (sociale) activiteiten onderneemt of nooit meer lacht. Het betekend niet dat je gek of gestoord bent of niks meer kan.
Een depressie is een strijd, die ervoor zorgt dat simpele dingen een bom in je hoofd kunnen laten ontploffen. Iedere dag het gevoel hebben dat je een halve marathon hebt gelopen zonder ook maar iets gedaan te hebben. Er is geen stereotype depressie, iedereen ervaart het anders. Een depressie is lang niet altijd zichtbaar, maar dat betekend niet dat het er niet is! Dus wees alsjeblieft een beetje begrip- en liefdevol!

Ik blijf me verbazen en opwinden over de reacties van mensen… Over hokjes denken, taboe, stigmatisering en onwetendheid.. Hoe kan dit? Of eigenlijk nog belangrijker, hoe kom je ervan af?