Toen ik vanmorgen de gordijnen opentrok, scheen de zon vol naar binnen. De zonnestralen lekker warm. Buiten hoorde ik de vogels fluiten en de kinderen van de school verderop hoorde ik buiten spelen  (ze deden verstoppertje 🙂 ).

Het klinkt als een heerlijke lente ochtend (de sneeuw even wegdenkend). Eerder was zo’n ochtend voor mij echt de hemel op aarde. Nog lekker in mijn bed liggen en genieten van warme zonnestralen. Ik kon intens genieten van een rustige ochtend opstart wanneer de zon vol mijn kamer in scheen, maar  vanmorgen was een ochtend als alle anderen. Een ochtend waarop ik mijn bed niet uit kan/wil komen, omdat ik mij rot voel.

Gistermiddag had ik uiteindelijk de moed verzamelt om een rondje te gaan wandelen in de sneeuw. Toen ik in het park kwam, zag ik vaders enthousiast de slee voorttrekken. Moeders die de sjaal van het hun kinderen nog even extra goed doen. Kinderen die sneeuwpoppen bouwden of elkaar bekogelden met sneeuwballen. Mensen die plezier hadden in de sneeuw en ervan konden genieten. Ik liep er langs en vond het alleen maar irritant en moeilijk.Het was alsof ik mij bij iedere glimlach van een kind alleen maar leger ging voelen. De drukte en blijdschap van andere mensen, soms is het zo moeilijk om daarmee om te gaan. De confrontatie met de ‘blije wereld’ is dan zo groot. .

Vanmorgen lag ik dus in bed, in plaats van te genieten van de zon trok ik mijn gordijn weer dicht. Dag zon, vandaag even niet.
Vanmorgen kon ik alleen maar huilen, omdat ik niet kan genieten van deze kleine dingen. Huilen omdat ik mijn gordijn weer dichttrek als de zon schijnt, omdat het teveel is… Kan ik ooit weer genieten van deze dingen?

Tranen omdat ik mijzelf zo ontzettend mis….