Ik heb al een tijdje niet geschreven op mijn blog, want wat schrijf je als alles gewoon lijkt te zijn? Gewoon een dag net zo als alle andere. Therapie, een paar uurtjes werken, wat vrijwilligerswerk hier en daar, boodschappen, wat opruimen in huis en af en toe wat sociale activiteiten.

Maar laat ik eerlijk zijn, hoe gewoon is het eigenlijk? Hoe gewoon is het leven met een depressie? Hoe gewoon is het om iedere dag het gevoel te hebben dat je een halve marathon gelopen hebt zonder dat je er echt één gelopen hebt? Hoe gewoon is het dat je hoofd van de kleinste dingen ontploft?
Eigenlijk is het dus helemaal niet zo gewoon als dat het momenteel voelt. Ik had gehoopt nooit te hoeven zeggen dat het leven met een depressie gewoon kan worden, want het is verre van gewoon. Maar toch is ‘gewoon’ wel zoals het nu voelt en eigenlijk is dat soms best lekker.

In december zou ik nooit tegen je gezegd hebben dat mijn leven gewoon was. Ik wilde niet depressief zijn en al helemaal niet accepteren dat het zo was. Ik heb er lang tegen gevochten en er tegen aangeschopt, maar daar werd mijn depressie niet kleiner van. Nu leer ik dat het oké kan zijn om rot dagen/weken te hebben, die horen er nou eenmaal gewoon bij. Het is zeker niet gewoon, maar ik heb ook geleerd dat schoppen niet altijd zin heeft. Dus ben ik nu aan het leren om soms even te stoppen met het schoppen tegen mijn depressie.
En dit leer  ik alleen maar, doordat jullie blijven herhalen dat het oké is  Dat het oké is om rot dagen te hebben. Jullie leren mij dat ik niet altijd hoef te schoppen… dat is moeilijk en ik zal af en toe blijven schoppen, maar ik leer het… langzaam.. maar ik leer!