Ik zag een oproep voorbijkomen, ik stuurde een mail, ik kreeg antwoord en daarop volgde een kort telefoongesprek. Aan het eind van dat gesprek kwam de vraag: wil je er nog even rustig over nadenken? Mijn antwoord: ‘Nee ik ga hier niet meer over nadenken, ik ga het doen.’ Ik ben teamlid van de MIND tijdens de social run 2017, ik ga meedoen als loper tijdens de 555 km lange estafette run door Nederland.

Kan je dat wel? In wat voor team dan? Ken je die mensen? Hoe werkt het? Hoe kom je erbij? Allemaal vragen die ik kreeg nadat ik mijn omgeving vertelde dat ik dit ging doen. Dit zijn allemaal vragen waar ik geen seconde over nagedacht heb op het moment dat ik mij opgaf. Gewoon niet. Vorig jaar zag ik op internet de social run voorbij komen en toen dacht ik, tof dat wil ik een keer doen. Wanneer je mij iets langer kent weet je dat ‘tof dit wil ik een keer doen’ wel vaker leidt tot dit soort acties. Ik geef me op en ga…

Heel eerlijk, in het begin was ik hieper enthousiast en nu er steeds meer dagen en vooral ook vragen van anderen voorbijgaan begin ik na te denken. Want ja, kan ik het wel? Hoe houdt mijn lijf zich? Ben ik getraind genoeg? Hoe ga ik om met allemaal nieuwe mensen, 48 uur intensieve uren lang? Hoe ga ik om met mijn depressie die hoogtij viert op de momenten dat ik moe ben of me niet lekker voel?
Antwoorden op deze vragen heb ik niet en ga ik ook niet krijgen. Het enige antwoord die ik kan bedenken is gaan! Gaan met maar één doel in mijn hoofd: meer openheid rond psychische aandoeningen, alleen dat is deze prestatie al meer dan waard.

Wil jij ons team *financieel ondersteunen? Dat kan op: https://www.samensterkzonderstigma.nl/socialrun/teams/mind/

*De opbrengsten komen ten goede aan projecten die openheid stimuleren en zo vooroordelen over mensen met psychische aandoeningen verminderen.