“Durf te dromen Marit, wanneer jij herstelt bent ga je mensen helpen met jouw ervaring.” Deze woorden sprak mijn persoonlijk begeleider tegen mij tijdens mijn opname. Woorden die altijd in mijn hoofd hebben gewoond, woorden waarvang ik een tijd lang alleen maar kon dromen. Nu is het tijd om de stap te maken van dromen naar dromen durven leven. Dit waren de eerste zinnen van de sollicitatiebrief die ik ongeveer een maand geleden schreef.
Het schrijven van de brief was vrij snel gedaan. Ik klikte op verzenden, daarna praatte ik mijzelf in dat het toch niks zou worden. Totdat ik een week later een melding kreeg; ‘er staat een bericht voor u klaar’ (in het online sollicitatiesysteem). Ik ging naar ‘berichtenbox’ en klikte op het bericht. In de tussentijd was mijn lijf verandert in één brok spanning en mijn hart ging tekeer. Volgens mij heb ik drie het bericht moeten lezen voordat ik in tranen uitbarstte. Huilend van blijdschap heb ik mijn moeder en een vriendin gebeld. Dit kon toch niet waar zijn? Een achtbaan aan emoties en gedachten kwam op gang.
De brief schreef ik vanuit; ik wil dit en ik kan dit, maar is dat echt zo? Ben ik wel genoeg herstelt om dit te gaan doen? Ik werd gek van alle stemmetjes die riepen dat ik het niet zou kunnen, de stemmetjes die zo negatief zijn. Ik heb wat af getwijfeld in de anderhalve week die tussen de uitnodiging en het gesprek zat. Ik heb zelfs getwijfeld of ik niet toch weer SPH moet gaan studeren, want ja, dat is toch een soort van vertrouwd. Ondanks dat dat niet is waar ik gelukkig van wordt, dacht ik er toch over na.
Ook de dagen na het gesprek en voor de uitslag stonden in het teken van twijfel. Ik had geen idee hoe mijn gesprek gegaan, en zou een week later pas de uitslag horen.
Een paar dagen later ging mijn telefoon… met de verlossende woorden; ‘wij willen je graag een plek bieden als leerling-werknemer ervaringsdeskundige in de zorg’. Ik vroeg of dat dit echt waar was, en ze bevestigde het nogmaals. Tranen sprongen in mijn ogen, ik was nauwelijks nog in staat om het telefoongesprek netjes af te ronden. Weer belde ik huilend mijn ouders en vriendinnen. De volgende ochtend word ik huilend wakker, van blijdschap. Inmiddels zijn we een paar dagen verder en het dringt nog steeds niet helemaal tot mij door, op sommige momenten schiet ik weer vol.
De achtbaan van emoties en gedachten rondom de sollicitatie is voorbij, maar die heeft plaats gemaakt voor een nieuwe achtbaan. Een achtbaan vol blijdschap, maar ook vol met negatieve gedachten, onzekerheid en spanning. Maar ook dat is oké, ja het is spannend, maar bovenal ontzettend mooi….