Vakantie

Ik ga op reis en ik neem mee: handdoeken, ondergoed, tandpasta, trui, hardloopschoenen en ga zo maar door. Er is genoeg om mee te nemen, maar het belangrijkste om mee te nemen is toch wel jezelf.

Daar stond ik met mijn koffer vol spullen op Schiphol. Ik stond daar met een beetje spanning in mijn maag, want vliegen is niet echt mijn hobby en daarbij eenentwintig dagen weg is toch best lang. Maar hé, wie A zegt moet ook B zeggen. Nu zit ik alweer iets langer dan een week met mijn poeperd in Canada. Loop ik in de minst charmante outfits, eet iedere dag chocola en mijn haar lijdt zijn eigen leven. Ondertussen gooi ik nog wat happy face vakantie foto’s de wereld in; vakantie modus is aan.

Maar eerlijk, wanneer je op vakantie gaat, neem je jezelf mee, zo ook mijn depressie. (Ja! Die paste blijkbaar ook nog in mijn koffer) Na een halve week in Canada app ik mijn therapeut want depressie schreeuwt hard in mijn oor. Niet zo fijn als je vakantie viert. Het antwoord van mijn peut: ‘Nu pas?, je bent al een week weg, doe je goed! Je appje klinkt als stressreactie. Misschien eerst maar eens naar acceptatie dat depressie er ook is?, stop fighting, start hugging’. Deze woorden waren genoeg om mij weer met beide pootjes op de grond te zetten. Was ik toch bijna gaan geloven in iedereen die voor mijn vakantie zei: ‘misschien heb je er in Canada wel geen last van, gaat alles beter, of is het wel over als je terugkomt.’

Oké knuffelen met depressie dus, soms vecht ik nog even, maar knuffelen werkt het beste. Tering Canada wat ben je mooi en na een donker depressie moment ben je nog zoveel mooier. En je leert me knuffelen in plaats van vechten. Want alleen als ik depressie knuffel kan ik echt genieten. Ja het is ontiegelijk klote dat je in mijn koffer mee ging, maar hé! Kom maar dan knuffel ik je plat en misschien wel een keer dood. ☺

Sidenote: de foto’s met mijn stralende koppie zijn 100% echt ;).

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *