Vanmorgen kreeg ik door mijn handtherapeut een briefje onder mijn neus geschoven. Of ik deze even in wilde vullen voor een klein onderzoekje waar ze op de afdeling mee bezig zijn. Een aantal vragen gericht op hoe het is om met handletsel te leven, in hoeverre word je beperkt in je dagelijkse activiteiten, werk etc. Dan de laatste vraag; in welke mate ervaar je gevoelens van depressiviteit? Slik, wat is hierop mijn antwoord. Enerzijds staat het één los van het ander, maar aan de andere kant beïnvloed het elkaar wel sterk. Ze zeggen wel eens dat je beter je been kan breken dan depressief kan zijn. Iets met zichtbaarheid en begrip, maar wat als je zowel fysiek als mentaal loopt te stoeien met jezelf?
Dat ik zowel fysiek als mentaal loop te stoeien is inmiddels wel duidelijk denk ik en dat is niet altijd makkelijk. Wanneer ik mentaal vastloop is het heel prettig om even een rondje te kunnen hardlopen, maar na mijn operatie was dat langere tijd niet toegestaan. Nu is het alleen toegestaan als ik niet al teveel gedaan heb en dus geen pijn heb. Ook dat valt niet altijd af te stemmen op mijn stemming, want die trekt gewoon zijn eigen plan. Dit is nog maar één van de wisselwerkingen die mentaal en fysiek op elkaar hebben. Zowel mentaal als fysiek in de kreukels liggen voelt soms als dubbel beperkt. De afgelopen weken is het al zo vaak gebeurt dat iets niet lukt of kan. Is het niet om de reden dat ik te overprikkeld, vermoeid of somber ben dan is het wel om de reden dat ik geen kracht of pijn heb of beperkt wordt door het dragen van mijn spalk.
Of dat gebroken been principe op gaat? Ik weet het zo net nog niet. Misschien als je zeker weet dat het herstel met die zes weken gips klaar is? Het voordeel van mijn polsklachten is dat het zichtbaar is, mensen zien mijn spalk en houden daar rekening mee. Daarentegen houden mensen niet zo heel snel rekening met mijn depressie, want niet zichtbaar. Maar al dat lieve gedoe en het uit handen nemen van zware dingen omdat je pols stuk is is naar verloop van tijd ook gewoon irritant. Het is fijn hoor dat anderen mijn bed verschonen, maar dat wil je toch ook gewoon zelf kunnen doen? Je wilt toch gewoon voor jezelf kunnen zorgen. En daar is weer de overeenkomst met mentaal in de knoop zitten, ook wanneer ik overprikkeld, te moe of depressief ben wil ik zo graag voor mijzelf kunnen zorgen.
Conclusie van dit verhaal, ik wil gewoon meedoen. Zowel mentaal als fysiek, maar de afgelopen periode leert mij maar weer dat dat niet altijd kan dat je soms terug moet schakelen. Dat ik het moet doen met wat er nu is. Regelmatig op de rem getrapt worden door je lichaam is soms zo frustrerend. Het schakelen tussen wat wel en niet kan kost zo veel energie. Toch brengt het ook wel mooie dingen. Het dwingt me om iedere dag bewust keuzes te maken, nog meer dan anders. Ik moet nu kiezen tussen activiteiten en dat zorgt er weer voor dat ik anderen dingen los laat. Ik ben nog nooit zo makkelijk met mijn studie omgegaan, perfectionisme verdwijnt wanneer je moet kiezen. Ik leer mezelf nog beter kennen door nu (min of meer gedwongen) naar de signalen van mijn lichaam te luisteren. En eerlijk is eerlijk, door al dat gestoei lukt het me ook iets beter om te accepteren dat het soms niet anders is. De rust die daarmee ontstaat is zowel mentaal als fysiek zeer welkom.