De laatste tijd is er veel te doen rondom de wachttijden in de geestelijke gezondheidszorg. Een logisch gevolg op de bizar lange wachttijden als je het mij vraagt. Ondertussen stond ik ook op zo’n wachtlijst, vrijwillig, want ik maakte zelf de keuze om niet verder te willen/kunnen bij mijn huidige behandelaar. Al wachtend op een plekje, liepen de gesprekken bij mijn huidige behandelaar ‘gewoon’ door. Terwijl ik op die wachtlijst stond ging ik door een heel diep dal. Ik raakte steeds verder verwijderd van mijn psychiater, maar met mijn psychologen kwam ik steeds beter in gesprek. Nu het einde van het dal in zicht is, lijkt ook ineens het einde van de wachtlijst in zicht en dat voelt nogal verwarrend..
Twee weken geleden was ik nieuwsgierig naar hoe het stond met die wachtlijst, in oktober werd immers verwacht dat het februari zou worden. Het duurde niet lang voor ik antwoord had op mijn vraag, ik zou nog moeten wachten tot april. Toen ik dat las was ik boos en verdrietig. Natuurlijk wist ik wel dat het ook nog langer kon duren, maar toch hoopte ik erop dat ik de overstap mocht gaan maken. Dat ik op een nieuwe plek verder aan mezelf kon gaan werken, maar dan hoor je dat je nog langer moet wachten. Ontzettend frustrerend en irritant, maar ik moest ook weer door. Dus focus verleggen en door….
Een week later gaat mijn telefoon er verschijnt een nummer die ik niet ken. Als ik opneem vergeet ik even te ademen, het zal toch niet nog langer gaan duren? Maar het bericht is totaal anders; of ik eind februari op intake kan komen? Een boodschap die ik totaal niet aan zag komen. Een kleine verwarrende paniek ontstond in mijn hoofd, hoezo kan het een week later ineens wel? Maar ook in dit gesprek moest ik door, ik plan een datum in en leg mijn telefoon weg. Hoe dan? Vraag ik me af. Net nu ik een beetje gewend was aan het idee dat het nog langer zou duren, is er ineens ruimte vrijgekomen.
En zo krijgt alles ineens een andere wending. Diepgaande gesprekken met behandelaren krijgen een afrondend karakter. Afgelopen week zat ik een beetje onwennig tegenover mijn psych. Allebei hadden we niet verwacht dat het ineens zo snel zou gaan. Is dit dan ons laatste gesprek? Vroeg ze verbaasd. Nee laten we nog maar een keer inplannen, want zo snel afronden kan ik niet aan. Of eigenlijk kunnen wij dat allebei niet. Het is gek om langere tijd geleden een keuze te maken om op een andere plek verder te willen en dan maanden later ineens die overstap te mogen maken. Het is bijzonder om na zoveel moeilijke, pittige, mooie en hele leerzame gesprekken afscheid te gaan nemen. (zeker na de intense periode in het diepe dal) De afgelopen twee jaar heb ik zoveel gesprekken gehad met deze psychologen dat het raar voelt om dat af te sluiten. Toch is dat wat ik binnenkort ga doen, contacten afronden en een nieuw avontuur met mijzelf aangaan. Een avontuur wat ik doodeng vindt, want alles is weer nieuw, maar ik weet ook dat het goed is. Want er is nog zoveel meer te leren over en met mijzelf.