De periode voor kerst, of tussen kerst en oud en nieuw. Een periode waarin iedereen nog eens het jaar overpeinst, bij zichzelf nagaat wat goed of minder goed ging. De mensen die mij wat beter kennen, weten dat ik jeuk krijg van al dat gemijmer over een oud en een nieuw jaar. Hup en door is iets wat beter in mijn straatje past. Toch moet ik eerlijk toegeven dat ik sinds mijn opname wat meer verplaatst ben richting de categorie ‘jeuk mensen’. Maar dan het liefst wel gewoon vaker in een jaar en niet alleen aan het einde van het jaar. Dat noemen ze dus gewoon reflecteren :).

De afgelopen dagen realiseerde ik mij een aantal keer dat ik deze dagen in opname heb doorgebracht. Toen had ik geen enkel besef van wat er zich in de wereld om mij heen afspeelde. Het jaar overpeinzen en evalueren was niet aan mij besteed. Mijn gedachten kwamen niet veel verder dan bedenken hoe ik niet nog een jaar op deze aardbol door hoefde te brengen. Die gedachten probeerde ik af te leiden door te kleuren voor volwassen, nummers voor de melkmachinehalsband van de koe uit te drukken, naar bewegende televisie beelden te staren of onder begeleiding een rondje te wandelen. Concluderend, mijn leven binnen de muren van de opname, maar ook mijn gedachten waren vrij beperkt. Die leefwereld vol ‘spannende’ activiteiten werd onderbroken op de dag voor kerst, de dag van mijn ontslag. Een dag die ik niet zal vergeten, ieder jaar op de dag voor kerst denk ik hieraan terug. Als een soort bange muis stapte ik het leven weer in, niet wetend wat mij nog te wachten stond.

Met volle angst vooruit. Een armband met deze tekst deed ik vlak na mijn opname om mijn pols, de reminder om altijd door te gaan ook als het doodeng is. Vandaag is het weer de dag voor kerst, een dag die ik de afgelopen jaren moeilijk en zwaar vond vanwege de herinneringen. Toch voelt het dit jaar anders. Voor het eerst keek ik de afgelopen dagen met grote bewondering terug naar de strijd die ik toen geleverd heb. Want wat is er in die twee weken crisisopname veel veranderd. Die opname was de aanzet voor wie ik nu ben en wat ik doe en dat, dat is goud waard. Zonder die eerste stapjes op de dag voor kerst, waren er  onder andere geen Hersenwandelingetjes geweest, was ik nu geen ervaringsdeskundige in opleiding en had ik nu niet deze lieve mensen om mij heen.

Dus misschien wordt het tijd om deze dag niet meer alleen als de ‘engste’ dag van mijn leven te zien, vol moeilijke en zware herinneringen, maar ook als een dag waarop ik stappen heb gezet. Een dag waarop ik alle oude pijnlijke herinneringen kan overschrijven met nieuwe herinneringen. Oude stappen zorgen ook voor nieuwe stappen, dus blijf ik het komende jaar maar stappen zetten. Want al stappen zettend leerde ik dat ik ook de oude pijnlijke herinnering van oude stappen wat kleur kan geven. Nieuwe of oude stappen, inkleuren kan altijd!