Iets meer dan een maand geleden besloot ik om te stoppen bij mijn toenmalige hulpverleningsinstelling. Binnen twee weken had ik het laatste gesprek en was een jaar lang therapie binnen de vertrouwde muren afgerond.

Inmiddels ben ik een maand verder, zonder therapie, geen psychiaters, psychologen of therapie groepen. Oké, wel een mindfulnesstraining en contact met mijn psychomotorisch therapeut, maar deze twee vallen gevoelsmatig niet in de categorie therapie zoals ik die bij de instelling kende. Stiekem vond ik het in het begin best spannend om mijn vertrouwde contacten mij de instelling op te geven, want zou ik het wel alleen kunnen? Wat als het mis gaat, waar moet ik dan heen? Ik hield mezelf voor dat het wel goed zou komen. Ik hoefde maar twee weken door te komen tot mijn intake, dat zou ik wel overleven toch? Ja ik heb het overleefd! (en zelfs langer dan twee weken)

Ik was bang dat ik zou moeten overleven, maar eigenlijk ben ik de afgelopen maand juist gaan leven.  En ik zal je vertellen waarom; laat ik eerlijk zijn, het leven met wekelijkse therapiesessies vond ik best wel benauwend. Ik was constant bezig met reflecteren, evalueren en beredeneren. Hoe kan het dat ik me rot voel? Wat is eraan vooraf gegaan? Hoe ga ik nu verder? Welke keuze moet ik maken?, laat ik het bespreken met therapie….. ga zo maar door.
De afgelopen maand kon ik dit allemaal los laten en eigenlijk is dat best bevrijdend. Nu merk ik dat ik mij de afgelopen maanden afhankelijk voelde van mijn therapeuten. Zij wisten wel wat goed voor mij was toch? Daarbij waren zij er als ik me rot voelde en ik het niet alleen kon (of dacht te kunnen).

De afgelopen maand heb ik (opnieuw) geleerd dat ik zelf wel weet wat goed voor me is (los van of ik die signalen wel of niet serieus neem). Ik heb geleerd dat ik na een jaar weer op mijn eigen benen kan staan, dat ik mijzelf door moeilijke momenten heen kan slaan en dat ik kan leven zonder wekelijkse therapie sessie. Ook heb ik geleerd dat ik niet weer in deze ‘ggz hospitalisatie’ terecht wil komen, want vertrouwen op je eigen kunnen is volgens mij nummer één in herstel. En zo stap ik a.s. dinsdag ineens heel anders mijn intake in….