Voordat ik aan mijn mindfulness training begon, kreeg ik een stapeltje papieren. Op één van die papieren stond; ben je bereid iedere dag ongeveer 30 minuten te oefenen? Lang hoefde ik daar niet over na te denken. Natuurlijk ben ik bereid te oefenen, ik ga deze training doen dus ga ik me er ook voor inzetten.

Dus zo begon ik nu twee weken geleden vol goede moed aan mijn huiswerk. Tijdens de eerste sessie had ik al ervaren dat er opdrachten tussen zitten die echt niet makkelijk zijn. Maar zoals dat in mijn hoofd werkt; niet makkelijk is geen reden om iets niet te doen. Iedere dag begon ik braaf aan mijn huiswerk, maar na een half uur oefenen was de chaos in mijn hoofd groter dan voor oefenen. Ik vertelde mezelf dat het wel beter zou worden nadat ik een paar keer geoefend had. Oefening baart kunst toch?
Na een dikke week dezelfde oefening te hebben gedaan werd de chaos in mijn hoofd alleen maar groter. Misschien werd het tijd om hulp te vragen, want op deze manier zou ik het oefenen niet heel veel langer volhouden.

Ik klopte aan bij mijn therapeut en ging in gesprek. Ze vraagt mij of ik de oefeningen helemaal doe. Ik vertel haar dat ik de oefeningen helemaal doe, maar dat ik altijd vastloop op hetzelfde punt. ‘Marit, ga je door met de oefening wanneer je vastgelopen bent?’ Even blijf ik stil en antwoord dan; ‘Ja ik maak de oefening af, want ik moet dit toch gewoon kunnen? Oefening baart kunst toch?’ Deze woorden zijn nog maar amper mijn mond uit en dan hoor ik hoe belachelijk dit klinkt. Ik begin te lachen en kijk mijn therapeut aan, ook zij lacht. Dan zegt ze: ‘Misschien betekent deze oefening voor jou wel leren stoppen, in plaats van de oefening afmaken’.

Ik ben nu een paar dagen bezig met leren stoppen en dat is ontzettend moeilijk, want ja afhaker stel je niet aan en ga gewoon door.  Mijn antwoord daarop; ‘Nee! je stelt je niet aan, je luistert naar je grens, dat is nieuw, spannend en ontzettend eng, maar ook heel erg goed je zorgt voor jezelf! Bam!’ En zo oefen ik nog even door met leren stoppen.