Ik ben aan het hardlopen, de zon schijnt. Ik heb het koud, eigenlijk heb ik een laagje kleding te weinig aan. Maar dat geeft niet, want na een tijdje lopen krijg ik het vanzelf wel warm. Ik besluit de weg over te steken omdat ik dan in de warmte van de avondzon kan rennen. Dan gebeurt er iets…

Ik voel de warmte van de zon op mijn wangen, even vertraag ik mijn pas en dan sta ik stil. De onrust in mijn hoofd en in mijn lijf is voor heel even weg. Ik voel de zon en begin te huilen. Waarom? Omdat de zon niet langer een gele grote bal is die aan de hemel staat. Het is niet langer dat ding waarvan iedereen blij schijnt te worden. Het is niet langer dat ding wat ik zo kon vervloeken. Nee het is voor even weer de zon waarvan ik weer geniet. Al huilend sta ik daar, langs een drukke weg, fietsers kijken mij raar aan. Het maakt me allemaal niks uit, ik voel de zon, de warmte en geniet. Genieten van de zon heb ik zolang niet gekund, omdat de pikzwarte depressiewolk alles overschaduwde.

Eenmaal thuis ben ik nog onrustiger dan voordat ik ging hardlopen. Of eigenlijk stuiter ik door mijn huis. Stuiteren, dat is iets wat ik de hele week al met momenten doe. Alles lijkt wel te stuiteren; mijn energie gaat van slapen naar rondjes rennen, gedachten en emoties schieten alle kanten. Ik ga van blije momenten naar enorm zware depressieve momenten. Met momenten word ik er knettergek van, maar veel vaker lukt het me om mee te gaan met de stuiter.

Het mooiste is dat mijn depressiewolk niet boven deze stuiterbal hangt en alles overschaduwt. Nee de stuiterbal stuitert soms even door de depressiewolk heen, en ja dan voel ik me intens kut, maar hé! De stuiterbal stuitert wel weer verder…. en kan ook in de zon komen nu de pikzwarte depressiewolk niet meer alles overschaduwt. En dat? Dat zorgt ervoor dat ik nog harder ga stuiteren!