De laatste tijd is het hier een beetje stil. Inmiddels weet ik, wanneer er in mijn hoofd duizend dingen tegelijk gebeuren, wordt mijn mond stil. Er zijn geen woorden die het geweld in mijn hoofd kunnen omschrijven. Er zijn geen woorden op papier te zetten die het tij doen keren. Toch zijn er zoveel woorden en gevoelens die eruit willen, maar het voelt alsof ik op slot zit. Soms denk ik, als alles wat er door mijn hoofd gaat nou bij mij blijft, dan is het niet bij een ander.
Dus word het stil, hier, op het werk en thuis. De energie en de woorden ontbreken, dus hobbel ik door op automatische piloot. Het is is niet dat ik niet wil praten, maar ik kan de woorden niet vinden. Mijn psycholoog zei vrijdag; ‘de informatie die je geeft is niet gratis’. Lachend keek ik haar aan. Ze had gelijk, ze was keihard aan het werk om mij te laten praten. Ze wrong zichzelf in allerlei bochten om mij te helpen, maar ik kreeg er niet meer woorden van. Haar vragen riepen weerstand op, ik werd een beetje kortaf. Zoals ik de laatste dagen wel vaker reageer op vrienden en familie. Gewoon omdat ik even geen zin heb in het ‘gezeur’ van hoe gaat het. Ik word er kriegel van om iedere keer weer te moeten bedenken hoe het gaat, om dan weer te moeten concluderen dat het nog steeds kut is. Toch probeer ik mezelf voor te houden dat de hoe gaat het vraag, vanuit de beste bedoelingen gesteld wordt. Omdat mensen om me geven, mij willen helpen etc..
Maar soms vraag ik me ook af, mag het stil zijn? Mag het zo zijn dat ik dus een periode even niet blog. Mijn eigen antwoord, blijkbaar niet, want ik voel toch ergens de druk om er wat over te schrijven. Mag ik op het werk even minder enthousiast zijn? Van mijzelf niet, want als ervaringsdeskundige moet ik er zijn voor mijn cliënten. (Deze overtuiging heb ik vorige week even gecheckt bij een ander. Haar antwoord; natuurlijk mag dat (dit was de conclusie van een lang gesprek)). Mag ik in sociale contacten stil zijn? Nee van mijzelf niet. Mag het uberhaupt stil zijn? Nee, want stiekem vind ik dat ook best eng.
Conclusie van dit verhaal, ik ben weer eens te streng voor mijzelf. Gedachten en gevoelens zijn soms (nog) niet te vangen in woorden en dus is het stil, maar stil is ook eng dus hobbel ik door. Wie weet waait het binnenkort weer een beetje meer en vliegen de woorden ook weer op papier.