De hele week woont er een onbestemd gevoel in mij, waar ik mijn vinger niet op kan leggen. De week begon met bijna 40 graden koorts, daarop volgde het maandelijks ziek zijn van mijn menstruatie. Ondertussen hanteerde ik mijn meest gebruikte methode; gewoon doorgaan. Zo kwam het dat ik ‘gewoon’ op de online werkoverleggen verscheen. Ik plande mijn afspraken zodat ik tussendoor even kon slapen, dan was het best wel vol te houden toch? Maar aan het eind van de week haalde mijn lijf mijn mooie voornemens in, een niet goed onder woorden te brengen vermoeidheid nam het over. Ik onderbrak mijn sociale paasweekend en besloot dan toch maar naar mijn eigen paasbubbel te verplaatsen.
Vandaag verplaatste ik me voor de zoveelste keer deze week van de bank naar mijn bed en weer terug. Als je mij een beetje kent, dan weet je dat dit voor mij het recept is om chagrijnig te worden. Ik mopperde op mijzelf, want tsja ik wil zo graag een lange wandeling maken, een rondje hardlopen, een dag normaal functioneren. Het onbestemde gevoel bleef maar toenemen en om 15:00 uur besloot ik mijn pyjamabroek om te wisselen voor mijn hardloopbroek. Met dat ik mijn sportkleding aantrok beloofde ik aan mijzelf het niet te gek te maken, maximaal twee kilometer. Eenmaal buiten en in beweging, kwamen ook mijn gedachten en gevoel in beweging. Het besef hoe ik de afgelopen week weer het maximale uit mijzelf heb gehaald (teveel van mezelf heb gevraagd). Tegen ieder ander willekeurig persoon met 40 graden koorts zou ik zeggen ‘ga slapen, pak je rust, het is oké’, maar zelf hobbel ik door. Zelf blijf ik altijd de door mijzelf opgelegde prestatiedruk maar voelen.
Ook nu ik zo ontzettend moe ben, vind ik dat ik naar buiten moet, een rondje moet gaan wandelen of hardlopen. En terwijl ik hardloop stel ik mijzelf de vraag; waarom moet het altijd beter? Ineens besef ik me dat het onbestemde gevoel van afgelopen week helemaal niet zo onbestemd is. Ik voel de tranen achter mijn ogen branden, ik probeer nog door te rennen, maar val dan stil. Even ben ik terug bij hoe ik geïrriteerd raakte toen van de week iemand zei: ‘je mag trots op jezelf zijn’. Trots zijn op jezelf, hoe doe je dat als het voor jezelf nooit genoeg is?
Inmiddels heeft het rennen, plaatsgemaakt voor wandelen, de tranen stromen over mijn wangen. Het onbestemde gevoel, waar ik de hele week al omheen probeerde te gaan, blijkt verdriet. In mijn hoofd blijven de vragen maar komen, ze beginnen allemaal met: wat als.
Wat als mijn lichaam niet overal gevoelig op reageerde? Wat als ik geen psychisch labeltje had gehad? Wat als… had ik dan? Allemaal vragen, waar niemand het antwoord op zal weten. Vragen die mij stilzetten bij hoe graag ik het soms anders had gewild.
Als ik na twee kilometer hardlopen mijn huis weer instap, valt het kwartje; ik vertel mijzelf nog met enige regelmaat dat ik mijzelf moet bewijzen omdat ik een labeltje heb (hallo zelfstigma). Een boodschap waarvan ik vaak zelf ook wel weet dat hij niet waar is, maar toch zijn er ook nog momenten dat het naar voren komt als een onbestemd gevoel. Een gevoel waardoor ik in eerste instantie alleen nog maar harder doordraaf, om mijzelf te bewijzen. Gelukkig weet ik inmiddels ook de rem te vinden en vertel ik mijzelf deze dagen; genoeg is genoeg.