Pillen; de heilige graal, een no go. Pillen voor je mentale gezondheid, je kunt er van alles over zeggen, maar mijn tip zou zijn oordeel niet te snel. Vier jaar geleden begon ik met het slikken van pillen, ik weet niet meer of ik erom stond te springen, maar ik slikte ze trouw. In de hoop op een lichtere wereld, probeerde ik de halve apotheek aan pillen. Als ik de bijsluiters had bewaard, had ik mijn slaapkamer kunnen behangen. Wanneer ik dan vervolgens ook nog de bijwerkingen die ik had geaccentueerd had, had ik nu vrolijk gekleurde muren gehad. Na bijna een jaar twijfelen, besloot ik in januari dat ik wilde stoppen. Het niet leverbaar zijn van mijn pillen en de daardoor verplichte overstap was de druppel. De druppel die ervoor zorgde dat ik cold turkey stopte, en dat terwijl ik altijd riep dat nooit te zullen doen. (Dat zal ook zeker mijn advies blijven).
Stoppen met het slikken van pillen, doet nogal wat stof opwaaien. In eerdere gesprekken deed ik voorzichtige pogingen om aan te geven dat ik wilde stoppen. Veelal voelde ik me niet gezien, of niet gehoord of in ieder geval was stoppen met pillen zeker niet het advies, want ja ik slik ze niet voor niets. Dus besloot ik in januari het heft in eigen hand te nemen, ik stopte ermee en deelde dit mede aan mijn psycholoog, huisarts, familie en vrienden. Natuurlijk wist ik dat er een kans was dat het mis zou gaan, maar toch was ik vastberaden en in het volste vertrouwen dat ik dit wilde en zou kunnen. Vele gesprekken volgden, moest ik dit wel doen? Was dit niet te impulsief? Was er geen alternatief? Wat als het mis zou gaan? Ik luisterde, twijfelde maar koos ervoor om achter mijn besluit te blijven staan. Gelukkig waren er ook genoeg mensen die mijn keuze steunde en aangaven er te willen zijn mocht dat nodig zijn. Zo sprong ik in het diepe, wat zou ik tegenkomen als ik stop met mijn pillen? Wie ben ik zonder pillen? Zou ik überhaupt verschil merken, of had het al die tijd niets gedaan? Een interessant en spannend experiment, want de hoofdpersoon in dit experiment was ik zelf. Mijn omgeving keek met geknepen billen toe, maar checkte ook liefdevol hoe het met mij ging. Laat ik eerlijk zijn, ook bij mij sloeg met enige regelmaat de twijfel toe. Kan ik dit echt wel? Is het niet te impulsief? Hoelang duurt het voordat het uit mijn bloed is? Wat als?
Nu ongeveer een maand later schrijf ik deze blog, inmiddels ben ik er zeker van dat het spul niet meer in mijn bloed zit. Ja, ik merk het verschil, ik ben chaotischer, mijn hoofd is drukker en mijn gevoel niet meer afgevlakt. Dat is fijn en soms ook pittig tegelijk, soms zo dat ik op momenten kort verlang naar de afvlakking van pillen. Maar eigenlijk zijn dat de momenten waarop mijn lichaam en hoofd mij een seintje geven of roepen; ‘joehoe, doe even een stapje terug’. Na vier jaar, met pillen, en nu dus zonder, weet ik dat de kunst is om dat seintje niet alleen op te merken, maar er ook echt wat mee te doen. Letterlijk bijremmen door middel van een rondje te gaan rennen, wandelen, tijd voor mezelf, een vriendin bellen of mijzelf toestaan dat het leven soms simpelweg klote is. Of ik nou pillen slik of niet, soms gaat het licht uit en weet ik dat ik (weer) als een soort Bambi op ijs opzoek mag naar houvast. Inmiddels durf ik er steeds beter op te vertrouwen dat er ook weer vaste grond onder mijn voeten komt, en dat er anderen zijn die mij helpen weer op het vaste land te komen.