Het is nu anderhalve maand geleden dat ik de blog schreef over hoe mijn sticker langzaam los laat. Over hoe ik opnieuw gevangen zat in een donkere wereld, waarin ik me alleen en onbegrepen voelde. Hoe ik keihard aan het vechten was om alle ballen die omhoog gegooid had ook daadwerkelijk in de lucht te houden, maar ook over hoe altijd maar doorgaan misschien niet de beste optie was. Na het online plaatsen van die blog werd ik overspoeld met veel lieve reacties. De strijd die ik al een tijdje alleen voerde was voor even niet meer alleen van mij. In de donkere wereld om mij heen verschenen lichtpuntjes.

Nu is het anderhalve maand later. Een maand waarin veel gebeurd is, van tijdelijk stoppen met werken, de derde operatie aan mijn pols, intensieve thuisbegeleiding tot de boel weer bij elkaar vegen en doorgaan, want ja ik werk en studeer weer. Nog steeds krijg ik regelmatig de vraag hoe het met mij gaat. Nog veel vaker stel ik deze vraag aan mijzelf: ‘Hoe gaat het eigenlijk?’. Negen van de tien keer is daar geen eenduidig antwoord op te geven, want er is niets zo wisselend als mijn stemming. Soms is het antwoord; ‘ik denk dat het diepste dal wel geweest is.’ Want ja, ik hoop met heel mijn hart dat ik niet nog dieper hoef te gaan, maar ook dat is moeilijk te zeggen met de stemmingsschommelingen van de laatste periode. De afgelopen periode heb ik ook weer geprobeerd er tegen te vechten. Wat ik eigenlijk uit eerdere ervaring wel wist, gebeurde ook nu weer. Die bal ellende die ik onder water probeer te duwen plopt toch steeds weer naar boven. Daarnaast werd ik er ook nog eens dood moe van. Geen geslaagde poging dus.

Dus begon ik met het schrijven van mijn vorige blog aan een andere optie, namelijk open en eerlijk delen hoe het echt gaat. Een optie die ik iedere keer weer tot het laatst bewaar. Als ik het echt niet meer alleen kan, dan besef ik dat ik misschien toch een ander nodig heb. Maar het is zo eng, want wat gebeurt er dan? Hoe reageren mensen? Wat ga ik misschien wel verliezen? En als ik dan begin met delen, dan blijkt dat de mensen om mij heen toch minder monsterachtig zijn dan in mijn hoofd. Dan blijkt dat ik niet direct mijn studie en werk verlies door dat mijn hoofd op zwart staat, dan blijkt zelfs dat er misschien ook wel grijs is. Ook dit ging niet zonder slag of stoot, want regelmatig bedacht ik dat alle lieve mensen om mij heen toch weer verandert waren in monsters. Duwde ik ze weg, negeerde ik, ging ik uit contact, snauwde, maar altijd kwam ik weer terug. Hoera voor de mensen die dit aan kunnen, geduld hebben en wachten!

Een korte beschrijving van de dingen waarmee ik de afgelopen periode mee gestoeid heb. Met veel boosheid, onmacht en verdriet heb ik het bovenstaande uitgeprobeerd. Heeft dat ertoe geleid dat het nu allemaal over is? Nee, maar het heeft er wel toe geleid dat ik nu van mezelf weet dat ik er alles aan doe om het beter te krijgen. Het heeft ertoe geleid dat ik nu beter kan accepteren dat het is wat het is. Het heeft mij doen inzien dat ik mijn lat weer moet verleggen naar iets minder hoog en ja dat doet pijn, maar hoort er nu even bij. Al dat gestoei, met mezelf, therapeuten, vrienden en familie heeft er voor gezorgd dat ik weer ietsje liever voor mezelf kan zijn. En dat is in dit geval heel wat waard, want dat zorgt ervoor dat ik weer wat lijm terug vindt voor aan die sticker. Misschien nog niet de best houdende permanente lijm, of snelle secondelijm, maar lijm is lijm en dat is voldoende.