Vanmiddag zat ik me ongemakkelijk te voelen in mijn huis. Van alles willen doen, maar nergens zin in. Iets starten, maar na een paar minuten de focus verliezen en het weer laten liggen. Een koekje eten, maar na één hap geen zin meer hebben. Wel thee willen drinken, maar niet op willen staan. Zo’n dag dat ik wel uit bed gegaan ben, maar nog niet de moeite heb genomen om iets fatsoenlijks aan te trekken, dus zo weer terug mijn bed in kan. Op zich niks mis met deze kenmerken, het kan zo zijn dat ik mijn dag niet heb. Toch zit het mij dwars, want de eerlijkheid gebied mij ook om te zeggen dat dit niet maar één dag is, maar al even zo is.

Zijn het de vallende blaadjes? Is het omdat het vroeg donker wordt? Heeft het te maken met de toenemende pijn in mijn pols en daarmee afnemende energie? Of ben ik in het zwarte Socialrun gat gevallen? Is het mijn werk? Of misschien wel mijn studie? Is het de onduidelijkheid die op verschillende vlakken aanwezig is? Al deze vragen zijn onderdeel van de onrust die zich vandaag in mijn hoofd en lijf afspeelt. Soms helpt het om de oorzaak te weten om weer verder te kunnen, maar soms weet ik de oorzaak wel, maar wil ik er gewoon niet aan. Na een halve dag voor me uit staren, piekeren en tegen mezelf aanschoppen werd het tijd om tot actie te komen. Niets is zo moeilijk om juist dan mijn schoenen aan te trekken om te gaan wandelen (of hardlopen), maar ik weet ook dat dat één van de weinige dingen is die werkt.

Mopper de mopper, want regen, trok ik mijn schoenen aan. Hardlopen was met omkleden teveel gedoe, dus dan maar wandelen. Inmiddels weet ik dat ik dan niet te moeilijk moet doen tegen mijzelf, want dan kom ik helemaal nergens. Dus trotseerde ik al mopperend de miezer, met een vol hoofd zette ik de ene voet voor de andere voet. Ondertussen luisterde ik naar muziek en gedachteloos liep ik een rondje die ik wel vaker loop. Het mooie aan beweging is, dat ik zowel letterlijk als figuurlijk weer in beweging kom. Na één kilometer wandelen ging ik ineens weer een beetje ‘aan’ en werd ik mij bewust van de omgeving waar ik liep. Daar bedacht ik ook dat ik misschien mijn capuchon op moest zetten wilde ik niet helemaal zeik nat worden.

Ergens halverwege de zeven kilometer die ik uiteindelijk liep, was ik me in ieder geval weer bewust van de herfst. Vond ik de regen niet meer zo erg en kon ik genieten van de paddenstoelen en vallende herfstblaadjes (Misschien zijn die dan niet de oorzaak?). Op mijn route zag ik ook een blaadje van gras, waarop veel druppeltjes met water lagen. Grote en kleine druppels en ineens dacht ik, misschien is dat het wel. Er is momenteel zoveel wat tijd en aandacht vraagt. Zoveel waar ik boos, bang, verdrietig of juist blij van word, er zijn zoveel kleine en grote druppeltjes waar ik me mee bezig wil of moet houden. Wat als al die druppeltjes elkaar per ongeluk aanraken en dan één grote druppel vormen en dat die druppel dan met een noodgang dat blad afglijdt? Waar blijft die druppel dan? Waar blijf ik dan? Misschien is dat wel het grootste punt van onrust en angst… Glijd ik dan een stukje naar beneden? Of glijd ik net als die druppel helemaal? En waar kom ik dan terecht?