Ik ben nog geen vijf minuten binnen bij mijn peut, als ze zegt; ‘er is iets anders aan je.’ Wat? denk ik paniekerig…. met mijn ogen scan ik snel wat ik aan heb. Nee, niks geks te zien. Ik heb mijn bril op en mijn haar gedaan. Ik heb er wel eens slechter bij gezeten bedenk ik me dan. Wat is het dan? Nou moet je niet zo verlegen doen hoor, want je haar zit echt wel goed. Mm… oké, maar wat is het dan? Ik snap je niet. En dan geeft peut het ‘verlossende’ antwoord; ‘ik zie kracht.’
Dan zit ik met mijn mond vol tanden en schieten er allerlei gedachten door mijn hoofd. Hoe kan mijn peut kracht zien, terwijl ik mij zo kwetsbaar voel? Hoe kan het dat ze dit ziet als ik nog niet eens vijf minuten binnen ben? Ik raak in gedachten verzeild, totdat ik mijn peut hoor zeggen; ‘Nou hup, vertel eens wat over de afgelopen twee weken, misschien ga je het dan zelf ook zien.’ Hakkelend begin ik te vertellen over mijn afgelopen weken. Ik vertel hoe ik op mijn werk(stage) voor mijzelf en mijn leerproces op kwam. Ik vertel hoe ik uitsprak dat ik dingen weer helemaal alleen aan het doen was en dat ik dat niet meer wilde. En dan voel ik heel langzaam iets, waarvan ik denk dat mijn peut dat bedoelt. En precies op het moment dat ik dat begin te beseffen roept mijn peut door mijn verhaal heen; ‘zie je wel, daar is het weer, ik zie kracht!’
Even kan ik erom lachen, maar dan schiet ik vol. Ik probeer het weg te slikken, maar mijn tranen zijn niet meer tegen te houden. Dan vertel ik huilend dat het zo’n strijd is. Ik weet dat ik goed voor mijzelf aan het zorgen ben. Ik weet het, maar het voelt zo ontzettend kwetsbaar. Het voelt soms zo als falen, alsof ik me aanstel, ik hoor het stemmetje dat ik niet zo moet zeuren. Maar toch was er de afgelopen twee weken iets in mij dat schijt had aan die oude patronen. Iets wat besloot dat het genoeg geweest was en wat klaar was voor een nieuw patroon.
En nu ik de aanleg van dat nieuwe patroon toch al begonnen ben, mag ik me best wel kwetsbaar voelen, want kwetsbaarheid en kracht liggen nou eenmaal naast elkaar. Dus hobbel ik nog mooi even door op mijn weg die bij het aanleggen van een nieuw patroon soms weer zo snel en hard in het oude patroon vervalt.