Je kent het misschien wel, je bent uit eten geweest en dat laatste hapje eten op moest je opeten. Eigenlijk kon het er niet meer bij, maar toch stopte je dat laatste hapje eten in je mond, omdat het zo lekker was. Wanneer dat ene hapje eten de weg door je je slokdarm je maag heeft bereikt voel je pas hoe vol je zit. Er ontstaat een zeurderig gevoel in je maag, je zit vol, overvol.

Het zit vol en in dit geval is het niet mijn maag, maar mijn hoofd. Mijn hoofd zit vol met wat komen gaat, of nog vol met dat wat al geweest is. De afgelopen weken heb ik van alles geprobeerd om mijn hoofd leger te maken. Ik trek de stop eruit, maar tegelijkertijd blijft het maar vol lopen. De vlotter van gedachten/gevoelens en emoties blijft maar op het hoogste punt drijven. Op zich geen reden tot zorgen, want het is alleen maar vol. En vol betekend in dit geval niet dat het overstroomd, of te vol is. Het is geen reden tot zorgen, maar het is wel irritant. Want vol betekend dat de nieuwe dingen er niet zo lekker bij passen. Of dat het moeite kost om de nieuwe dingen erbij in te stoppen.

Eigenlijk is het ook niet zo gek dat mijn hoofd vol is, want er gebeurt best veel tegelijk. Een verhuizing, een operatie die op de planning staat een werkplek waar het niet allemaal even lekker loopt, deadlines van studieopdrachten en het opzetten van een Socialrun team. Het zijn super leuke dingen of minder leuke dingen, maar allemaal samen is het best wel veel en dus vol. Dus vol lijkt voor nu even de staat van zijn. Hoe graag ik ook een leeg hoofd zou willen, waarmee ik stappen kan maken. Dat is er even niet, dus is het vol en doe ik voor nu alleen de dingen die nodig zijn.