In mijn huis leef ik tussen mensen die veelal fysieke beperkingen hebben. Ouderen die al een heel leven achter zich hebben, of jongere ouderen die door ziekte of beperkingen in deze woonvorm zijn gaan wonen. Vooral van de jongere ouderen hoor ik wel eens; ‘jij kan tenminste alles nog.’ of ‘jij kan je jezelf tenminste redden’. Ik luister, knik en hoor vooral de pijn en verdriet die achter dit soort opmerkingen zit.
Na drie jaar wonen in dit ‘bejaardenhuis’ (is het officieel niet meer), ben ik bijna immuun geworden voor dit soort opmerkingen. Toch zijn er soms ook dagen dat ik niet immuun ben voor deze opmerkingen. Op die dagen vult mijn hoofd aan: ‘Je moest eens weten hoe moeilijk het is om mijzelf te redden.’
Deze week ben ik zowel fysiek als psychisch beperkt… (om het maar even zo te zeggen) en dat is knap lastig. Vandaag zei mijn buurvrouw; ‘Nu weet je hoe lastig het is als je iets niet kan met je hand’.. Uhm, ja buurvrouw, dat wist ik op zich al wel ;), maar ik snap je punt. Het is lastig om door het leven te gaan met één hand. Maar wat ik momenteel nog lastiger vind is door het leven gaan met één hand en een hoofd die ook niet meewerkt. Want letterlijk stil komen te zitten is verrekte lastig. Wat wil ik nu graag een rondje hardlopen… of schrijven.. (oké dat doe ik nu, maar typen met één hand duurt verrekte lang…, irritant.) Het is confronterend om stil komen te zitten, maar het is ook ontzettend verhelderend. Want ineens besef ik me dat ik nog niet verandert ben in superwoman. Dat ik ook wel eens rust nodig heb… en vooral dat ik best wel toe was aan de verplichte rust die ik nu heb. Ineens zie ik de signalen die al weken om aandacht proberen te vragen…. En besef ik me weer hoe moeilijk het is, maar ook hoe handig en nodig het is om hulp te vragen.
Oja, soms roepen wij mensen met een psychische aandoening wel eens; je kan beter je been breken, want dat is zichtbaar. Er zit een kern in die klopt, maar laten we vooral niet vergeten dat dat ook verrekte lastig is en van alles met zich mee brengt ;). Dus wees vooral gewoon een beetje lief voor de mensen om je heen, gebroken been of niet.