Waarom ben je zo verdrietig? Vraagt mijn peut. Met dat ze het zegt probeer ik mijn tranen nog weg te knipperen, slik en slik nog eens en val dan stil. Waarom ben ik verdrietig vraag ik dan ook aan mijzelf. In mijn hoofd gaat het tekeer, ik zoek naar woorden, maar die zijn er niet. Voor mijn gevoel duurt het een uur, in werkelijkheid was het nog geen twee minuten, maar dan weet ik het. Ik heb het gevoel dat ik alles wat ik heb opgebouwd aan het verliezen ben, dat ik het niet kan, niet sterk genoeg ben. En dat?, dat maakt me verdrietig.

Met dat ik dit uitspreek, zie ik de afgelopen weken aan me voorbij flitsen. Alle afspraken die in mijn agenda stonden liep ik keurig af. Ik ging naar mijn werk, naar de fysio, ving tegenslagen op, deed mijn schoolopdrachten, sprak af met vrienden en deed mijn huishouden. En toen was er gister ineens het besef, de automatische piloot staan aan. De automatische piloot zorgt ervoor dat ik de dingen doe, maar hij kan er ook heel goed voor zorgen dat ik mijzelf vertel dat het wel prima gaat. Nu besef ik me dat de automatische piloot niet betekend dat het wel prima gaat, maar dat het een signaal is. Een signaal dat mij vertelt dat ik weer ben gaan geloven in dingen moeten, in altijd maar klaar staan en doorgaan.

Mijn peut vertrouwt me toe, dat ze het al aan zag komen, maar dat ik niet te stoppen was. Ze zag de signalen (en waarschijnlijk mijn omgeving ook), hield me een spiegel voor, maar ik denderde door. Ik zag de signalen soms wel, maar wilde ze vooral niet zien. Ik hield mezelf voor dat het goed moet (blijven) gaan nu ik studeer en werk. Maar nu zie ik dat ik twee stappen vooruit zette en depressie anderhalve stap terug.
En dat doet pijn, maakt me bang en verdrietig, want god wat heb ik hard gewerkt om dit voor elkaar te krijgen en nu is dit het resultaat… En ja het hoort erbij, maar dat betekent niet dat het makkelijk is. Want god, wat wil ik graag vooruit…..