Nog vol adrenaline kwam ik gister thuis, we hebben het gewoon gedaan! 555 kilometer hardlopen in iets meer dan 48 uur, we zijn gefinisht. De afgelopen maand heb ik er echt naar toe geleefd. Hoe dichterbij het kwam, hoe meer ik ermee bezig was en nu is het the day after.
Het is dubbel, het is fijn om thuis te zijn en te kunnen genieten van mijn eigen bed, douche en de rust. Aan de andere kant mis ik het social run leven enorm. Ik mis de ‘regelmaat’ van hardlopen, rusten, hardlopen, rusten en nog meer hardlopen. Ik mis het opgepropt in een stinkend busje zitten, het zingen, het getoeter, de bananen, de chips, de verhalen en gekte, het hardlopen tot de zon opkomt en misschien zelfs een beetje het wildplassen.
Ik vond de social run rete spannend, want ik ging 48 uur op pad met mensen die ik niet ken. 48 intensieve uren, waarin ik ook gewoon zou moeten dealen met mijn depressie, die kon ik niet even uitzetten. Ik was bang voor het moment dat ik zou breken, waarop mijn depressie heftig toe zou slaan. Ik was bang voor de reacties van andere daarop, want hoe gaan ze hier mee om? Maar op het moment dat ik even niet meer kon praten, alleen nog kon huilen en het liefst wilde verdwijnen van alles en iedereen. Waren ook daar mijn teamgenoten, ik kreeg de ruimte en de rust om even alleen te zijn. Iemand die kwam vragen of het team wat kon betekenen. Geen oordeel, alleen maar liefde en steun.
Wat was het heerlijk om een weekend ‘gewoon’ Marit te kunnen zijn. Even niet dat meisje met een depressie, maar onderdeel van het team. Iemand die net als alle anderen kilometers hardloopt. Ja, misschien beleef ik de dingen anders vanwege mijn depressie, maar ik was ‘gewoon’ onderdeel van het team en dat is wat telt. Met opzet schrijf ik ‘gewoon’ tussen aanhalingstekens, want laten we niet vergeten dat ‘gewoon’ onderdeel zijn van het team lang niet altijd zo vanzelfsprekend is.
Wat zou het mooi zijn als er wat meer ‘social run’ toegepast kan worden in het dagelijks leven. Daarom vraag ik jullie socialrunners, om het social run gevoel te blijven delen, want wat zou het heerlijk zijn om het social run gevoel een jaar lang vast te kunnen houden. Oké misschien niet de spierpijn en vermoeidheid, maar wel de acceptatie, liefde, openheid en het niet oordelen.
Team MIND, nogmaals bedankt, jullie waren geweldig!