Voordat ik de deur uitstap om naar therapie te gaan bedenk ik me wat ik in het gesprek wil bespreken. Vrij normaal, om een gesprek voor te bereiden, want op die manier vergeet ik de belangrijke punten niet te bespreken. Maar de afgelopen weken betrap ik mezelf op een soort van hospitalisatie.

Hospitalisatie in de GGZ denk je misschien nu wel? Maar het bestaat denk ik echt. De: ‘wat wil ik bespreken?’ is bij mij langzaam verandert in een ‘wat moet ik antwoorden?’. Natuurlijk zijn er vaak wel dingen die ik echt wil bespreken. Punten die niet sociaal wenselijk zijn, maar die ik op dat moment echt nodig heb. Maar nu ik steeds langer onderdeel ben van de therapie wereld, merk ik dat het ook wel erg makkelijk is om gewoon dat te zeggen wat de therapeut wil horen. Dat zorgt ervoor dat je de moeilijke onderwerpen in een gesprek kunt ontwijken. Als je een meer geoefende ‘cliënt’ bent kun je soms zelfs de antwoorden van je therapeut voorspellen. Het is zeker niet altijd even verstandig om op deze manier te reageren, maar soms is het wel heel fijn en makkelijk.

Als ik heel eerlijk ben reageer ik zelf nogal gehospitaliseerd op de vraag: hoe gaat het? Een vraag die veel gesteld word tijdens therapie. Een vraag waarop ik altijd een antwoord moet hebben, want ja, dat schijnt belangrijk te zijn. Hoe gaat het? Is voor mij een vraag die soms gewoon geen antwoord heeft. Soms weet ik gewoon echt even niet hoe het gaat, wat mij betreft is dat ook een antwoord. Toch neemt mijn therapeut hier geen genoegen mee, want ze wil concreter weten waar we aan toe zijn. Dus bedenk ik wanneer ik naar therapie fiets een antwoord op de vraag; hoe gaat het? Vooral als ik het dan echt even niet weet, bedenk ik een antwoord die mijn therapeut graag wil horen. Want ja het is nou eenmaal zoveel makkelijker om een antwoord te geven wat ‘gewenst’ is. En nee, dat is niet altijd even verstandig, maar soms wel heel prettig. Op welke vraag geef jij standaard een ‘gewenst’ antwoord?