Hoe moeilijk is het om begrip te tonen voor iets dat je niet begrijpt? Ja, ik denk dat dat moeilijk is, zelf heb ik hier soms ook echt moeite mee. Ik vind het zelf ook moeilijk om iets te begrijpen wanneer dat ver van mij af staat. Toch probeer ik iemand dan te begrijpen, of ik doe in ieder geval mijn best. Dat is het begin toch?
Ik merk bij mezelf dat ik de laatste tijd de mensen die geen begrip tonen voor mijn situatie (lees: over mij heen lopen) in bescherming neem. Want ja, het is toch logisch dat ze mij niet begrijpen? Nee dat is het niet! Vier van de tien jongeren(!!!) kampt met psychische klachten, hoe kan het dan dat ik zo vaak stuit op onbegrip?
Ongeveer vijf maanden geleden was ik nog een student, druk met van alles en nog wat. Ik had al lange tijd sombere gedachten en voelde me anders, maar hé iedereen gaat door, dus ik ook. Tijdens mijn sph studie leerde ik veel over psychische klachten, maar ik bracht het nooit in verband met mijn eigen gedachten en gevoel. Zelfs binnen een opleiding waar reflecteren en bezig zijn met je eigen proces centraal staat, durfde ik niet te praten over mijn gevoelens/gedachten. Ik leerde om hulp te verlenen aan anderen, maar over mijzelf praten durfde ik niet. Tijdens het 3e jaar van mijn studie liep ik vast. Op mijn stage was ik hulpverlener, maar ik vond mijzelf niet belangrijk, waardeloos en ik deed er niet toe. Op een gegeven moment werden mijn gedachten zo heftig, dat ik had besloten dat ik er beter niet meer kon zijn. Ik wilde de uit het leven stappen. Toen dit naar buiten kwam, werd ik in een zeer korte tijd opgenomen. Een chaotische tijd, waarin er veel gebeurde. Het voor mijn buiten wereld goed ogende wereldje stortte in. Ik kreeg de diagnose depressie. Dit was het moment dat ik besloot dat ik lang genoeg mijn mond had gehouden. Ik wilde mijn stilzwijgen doorbreken en gaan delen. Tijdens mijn opname ben ik mijn blog gestart. In eerste instantie om mijn omgeving op de hoogte te houden, maar al snel met als doel: openheid, meer bekendheid.
Ik schrijf nu bijna wekelijks over de dingen die bij bezig houden. Iedereen die het wil weten, kan mijn blog lezen. Alsnog blijf ik stuiten op onbegrip, want mijn depressie is nu toch wel over? Ik kan nu toch wel weer werken, studeren of vrijwilligerswerk doen? Nee lieve mensen dit kan ik niet, want ik vecht nog iedere dag tegen elk uur of minuut. Eigenlijk vraag je van mij om 10 km te gaan wandelen met een gebroken voet. Ik zou dat niet kunnen, jij wel?
Een depressie is misschien moeilijk te begrijpen wanneer je volop in het leven staat, dat begrijp ik. Toch zou het fijn zijn wanneer je het probeert te begrijpen. Het is oké dat je het niet volledig begrijpt, maar het is niet oké dat je het niet wilt proberen. Want niet alleen de mensen met psychische klachten kunnen een verschil maken er meer openheid aan te geven. Ook jij kan zoveel doen, luister, wees een schouder om op te steunen, oordeel niet en probeer begrip te tonen. Dat kan zoveel betekenen voor diegene die het moeilijk heeft en er (nog) niet over durft te praten.