Verdwaald

Verdwaald, dat is hoe ik me voel. De afgelopen drie maanden heb ik keihard gewerkt aan mijn weg naar herstel. Dat was zwaar en moeilijk, maar stapje voor stapje ging ik toch heel erg langzaam vooruit. Het was zelfs zo dat ik de laatste twee weken tegen mensen durfde te zeggen dat ik stapjes maakte. Ik begon een weg te vinden naar herstel. Ik leerde de oude weggetjes die ik altijd liep kennen. Ik probeerde nieuwe wegen te onderzoeken en soms probeerde ik zelfs mijn eerste stapjes te zetten op een nieuwe weg. Maar nu, nu ben ik verdwaald.

Ik ben verdwaald, want welke weg wil ik eigenlijk lopen? Want wat is het allemaal waard? Eigenlijk ben ik totaal de weg kwijt, ik heb een terugval. Woensdag vloog alles mij aan, van mij hoefde het allemaal even niet meer, maar ergens toch ook weer wel, want ik ging het gesprek aan. Ik vertelde hoe zwart het was in mijn hoofd en toen gingen de alarmbellen rinkelen. Diezelfde avond zat ik in de auto op weg naar de polder, op naar een veilige omgeving. Nu twee dagen later, weet ik dat bij mijn ouders blijven niet de oplossing is. Het is fijn, veilig en ik krijg alle liefde,  maar mijn depressie geneest er niet van.

Nu zit ik dus, na twee dagen polder en twee gesprekken bij Dimence later weer thuis in Zwolle. Ik ben mijn verdwaalde gevoel nog niet kwijt, maar ik ben wel weer in Zwolle. Ik wilde graag weer op mijn eigen plekje zijn. Er zijn de nodige afspraken gemaakt, ik kan nu 24/7 terugvallen op het intensive home treatment team. Ik baal ontzettend dat ik een terugval heb. Het is enorm heftig om wederom het gevoel te hebben dat ik de controle kwijtraak, maar ik heb hulp gezocht op het moment dat dat nodig was. De hulpverleners zijn geen superhelden en dit verdwaalde gevoel zal niet in één dag over zijn, maar ik heb wel een vangnet. Ik ben op mijn bek gegaan en het zal wel weer even duren voordat ik weer helemaal ben op gestaan, maar ik heb de afgelopen twee dagen ook geleerd dat op de grond blijven liggen ook niet alles is. Dus veeg ik mezelf bij elkaar en ga ik weer opzoek naar een weg om verder te komen. Dat zal moeilijk, heftig, zwaar, rot of weet ik veel wat voor woorden ik er aan kan geven zijn, maar ze zeggen niet voor niks: kracht ligt er niet in dat wij nooit vallen, maar iedere keer als we vallen dat we weer opstaan.

Nog even een ode aan jullie: bedankt voor alle lieve berichtjes van de afgelopen dagen! Heel fijn dat jullie onderdeel uitmaken van mijn vangnet!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *