Soms weet je van tevoren al wel dat iets lastig, moeilijk of vervelend gaat zijn. Je voelt aan iedere vezel in je lijf wel dat het niet goed zit. Je onderbuik heeft je allang vertelt hoe het zit, maar je verlegd de aandacht naar wat anders. Hobbelt door in dagelijkse dingen om maar niet stil te staan bij dat knagende gevoel. De aandacht verleggen, hoop houden, af en toen ineens voelen, maar toch weer doorgaan. Totdat je ineens tot stilstand komt. Stilstaan bij de gevoelens die je vertellen hoe het echt zit, spannend, maar meestal niet te ontwijken.
Een proces die ik de afgelopen jaren regelmatig doorgegaan ben. Doorlopen ben ik ontzettend goed in, niks mis mee weet ik nu. Als ik er maar rekening mee houdt en ondertussen een pauze probeer in te lassen, want oneindig doorlopen kan niemand. Afgelopen week had ik zo’n moment, niet te ontwijken. Het multidisciplinair overleg over mijn polsklachten. Niks zelf een keuze maken om stil te gaan staan. Nee gewoon zo tussen twee werkdagen in. Een hok vol artsen die mij stilzetten bij hoe het nu werkelijk gaat. Natuurlijk wist ik allang dat ik moeite heb met huishoudelijke activiteiten, dat ik dagelijks pijn heb en minstens twee keer per week iets laat vallen omdat ik geen kracht heb. Natuurlijk wist ik dat dit niet het resultaat is van een geslaagde operatie. Natuurlijk weet ook ik dat dit niet normaal is, maar wat als? Wat als er niks meer aan te doen is? Wat als er nog een operatie moet komen? Wat als?
Een hoop medische termen vlogen om mijn oren. Hoop houden is moeilijk wanneer er twintig artsen naar je pols zitten te staren en moeilijk kijken. Ik voelde me inimini in deze zeer medische wereld. De helft van alles wat er gezegd werd begreep ik niet, want ja Latijns is nou eenmaal niet mijn sterkste taal. Woorden die ik wel begreep waren: “Misschien moet je er maar mee leren leven.” Deze acht woorden zorgde ervoor dat de grond onder mijn voeten verdween. Alle hoop die ik probeerde vast te houden was daarmee verdwenen. In dezelfde seconde ontstond er toch ook weer wat hoop. Of ik diagnostisch gips een kans zou willen geven, twee weken helemaal niks. Mijn antwoord was ja, want wat moet ik anders? Als dit nodig is om een diagnose te kunnen stellen, dan maar.
Nu een paar dagen later wordt ik me pas bewust van het effect van dit soort lichamelijke dingen. De onmacht, het niet weten, de onduidelijkheid van artsen en afspraken. Nu alleen maar meer bevestigd; wat als dat laatste strohalmpje ook breekt? Wat als? Nog zoveel vragen zonder antwoord, de tijd zal het leren. De grote lijnen zijn gepland, nu maar weer terug naar stap voor stap… want dat werkt het beste voor mijn hoofd. Die al dit gedoe ook maar ingewikkeld vind.