‘Het wordt toch nooit meer beter, het is al tien jaar zo.’ Ik kijk haar verbaasd aan, want zou ze dit nou echt menen? Vertelt ze mij nu echt dat ze denkt dat ze niet meer kan herstellen? Ik kijk haar met grote ogen aan en vraag haar of ze dit echt meent. Ze knikt en fluistert dan een voorzichtige ja. Met kippenvel op mijn armen zit ik daar, tegenover een meid ongeveer net zo oud als ik. Gebroken door haar verleden en nu bang dat ze zich altijd zo zal blijven voelen als dat ze zich nu voelt. In mij gebeurt er van alles, het borrelt, ik wil haar vertrouwen geven, ik wil haar bij de hand pakken en een duwtje in de rug, zodat ze weer stappen durft te stellen naar herstel.
Een dag na deze situatie op mijn werk zit ik zelf bij mijn psycholoog. Ze vraagt me waar ik het over wil hebben. Ik kijk haar wat wazig aan, eerlijk gezegd heb ik geen idee wat ik wil bespreken. Ik voel me betrapt, op dat ik niet nagedacht heb over een onderwerp wat ik wil bespreken. Ik raak verzeild in mijn gedachten; wat wil ik eigenlijk bespreken? Waarom ben ik naar therapie gekomen? En zo stel ik mijzelf nog een aantal vragen. Tot ik op schrik door de stem van mijn psycholoog; ‘Hoe tevreden ben jij over je herstel tot nu toe?.’ Tsja, wat zal ik daar eens op antwoorden? Op zich ben ik tevreden over hoe de dingen nu gaan. Ik heb om leren gaan met mijn stemmingswisselingen, mijn medicatie helpt me daarbij. Ook weet ik steeds beter een balans te vinden en te houden tussen rust en activiteit. Als ik vergelijk met vorig jaar, dan heb ik enorme stappen gezet in herstel, maar als ik naar de toekomst kijk hoop ik niet dat dit de finishlijn van mijn herstel is. ‘Waar wil je naartoe?’ vraagt ze me. Weer denk ik na, stiekem weet ik het wel, maar ik durf het niet uit te spreken. Het voelt namelijk zoveel veiliger om bepaalde dingen niet te bespreken. Zo blijft het alleen in mijn eigen hoofd zitten en hoef ik er niets mee, lekker veilig. Mijn psycholoog geeft me nog een duwtje ´Jij beslist wat we hier doen, je weet zelf waar het wel of niet over moet gaan, jij kiest voor je eigen herstel.’
En dan ineens besef ik dat de situatie van mijn cliënt en die van mij niet eens zo gek veel verschillen. Ergens in de weg naar herstel zijn we in een sleur gekomen. Een sleur van therapie afspraken en andere stappen die je zet om overeind te blijven. Al zo lang loop je in dit wereldje rond, dat je iedere keer weer naar je therapie afspraak gaat omdat het in je agenda staat. Herstel is een sleur geworden in plaats van een actief proces. Het ongeloof en de energie die ik bij mijn cliënt voelde, de wil om haar een schop onder de kont te geven, voelde mijn psycholoog bij mij. Zo blijkt maar weer, soms heb je het nodig dat iemand je uit de sleur omhoog trekt om weer actief verder te gaan.
Maar nu eerst therapie vakantie! 😉