‘Welk cijfer zou je willen hebben?’ ‘Een 5,5 is een studenten 10 toch?’ Hij lacht en dan beginnen we een wat ongemakkelijk gesprek. Een gesprek waarin mijn sociologisch denken naar voren moet komen, wat de docent dan kan beoordelen. Al hakkelend en stamelend kom ik er wel. Het word een gesprek waarin ik duidelijk mijn mening laat horen over ervaringsdeskundigheid en herstel. Lachend vult mijn docent het beoordelingsformulier in met als opmerking; ‘Ik kan je geen 10 geven op het reproduceren van sociologische begrippen, maar je weet wel wat je wil’. Dus een 6 of 7 wordt het wel.

Met een grijs op mijn kop loop ik het lokaaltje uit. Dit was weer een typisch gevalletje studerende-opstandige-Marit. Ik loop nu alweer zo’n halfjaar rond in het onderwijssysteem van Nederland. Het is één van de systemen waar ik opstandig van wordt. En om diezelfde reden begon ik dus dit jaar met een valse start. De verslagen die  ik inleverde kwamen met een onvoldoende erop terug. Niet omdat mijn verslagen inhoudelijk zo slecht waren, maar meer omdat ze niet voldeden aan gestelde kaders. Hoe kan het dat er wel verwacht wordt dat je buiten de kaders denkt, maar wanneer je dat in je verslag doet het onvoldoende terug krijgt? Mopperend en pruttelend typte ik mijn herkansingen. Mijn praktijkbegeleider praatte mij moed in; ‘Doe nou gewoon wat ze van je vragen, je kan het echt wel, het zijn maar twee jaar.’

Nu heb ik mijn herkansingen met een ruime voldoende terug en heb ik het eerste half jaar van mijn opleiding met een voldoende afgerond. Dat heb ik toch maar mooi gedaan denk ik nu trots. Het valt niet altijd mee om te functioneren binnen de kaders van het onderwijssysteem, maar ik heb weer ontdekt hoe het moet. Een goede ervaringsdeskundige is nou eenmaal ook een beetje flexibel, dus moet ik me af en toe maar een beetje aanpassen aan het onderwijssysteem.
Ik weet wat ik wil, dus ik kom er wel. 🙂