Vanmorgen maakte ik een hardlooprondje door de regen, of ook wel plensbui genaamd. Ik genoot van de regendruppels, de jonge groene blaadjes en de stilte in het bos. Vandaag geen ‘mooi weer’ mensen in het bos te vinden, best lekker. Terwijl ik door de plassen banjer ben ik ook wat op mijn lijf aan het mopperen. Hardlopen gaat niet vanzelf vandaag ik werd vanmorgen wakker met het gevoel dat er een vrachtwagen over mijn lijf gereden was. Mijn stijve benen mopperen, maar mijn hoofd moppert ook, ik baal van de moeizame nachten, snelle overprikkeling en vermoeidheid. Dan dringt de gedachte op dat het me toch weer gelukt is om mijn hardloopschoenen aan te trekken en daarmee sluit ik het gemopper op mezelf af. Een kleine honderd meter voor mij komt een andere hardloper uit een bospad gerend. Ik zie dat ik langzaam op hem inloop en geheel op automatische piloot versnel ik mijn pas en begin aan mijn inhaalslag.
Niet veel later begroet ik mijn mede hardloper met een glimlach, voordat ik hem voorbij ga. Ik ben hem nog maar net gepasseerd als ik me bewust word van mijn ademhaling. Pfoe, dat ‘even inhalen’ was misschien toch iets vermoeiender dan verwacht. Opnieuw begin ik op mezelf te mopperen ‘gek, waarom doe je dit dan ook, was gewoon op je eigen tempo doorgelopen.’ Al snel maakt mijn eigen gemopper plaats voor een glimlach en kan ik lachen om mijn eigen actie. Even denk ik terug aan hoe ik afgelopen week een collega opbelde: “Waarom voel ik me zo sterk betrokken? Waarom pak ik alles op? Ben ik dan de enige die het ziet? Hoe kan het dat ik altijd die stap vooruit doe?” Mijn collega hoorde mijn relaas aan en voordat ze de tijd kreeg om te reageren zei ik: ‘Tsja ik doe het ook zelf, ik weet het.’
Deze situaties zijn ook zo typerend voor mij, vol gas, soms net even een stapje harder dan de rest. Een mooie eigenschap, want als ik een doel stel kom ik er vaak wel. Er is altijd een weg, soms moet je alleen durven om te draaien.
Toch realiseer ik me de laatste tijd steeds meer dat het mij ook wat kost. Het zit in me om vol automatisch ergens voor te gaan staan of een doel na te streven. Mijn passie en enthousiasme zorgen ervoor dat ik doorga, maar het zorgt er ook voor dat ik mijn eigen grenzen niet altijd opmerk. De vermoeidheid komt vaak later. Vermoeidheid die vaak zo alles overheersend zijn stempel drukt op mijn dagelijks functioneren.
Tijdens het hardlopen kwam het besef, ik ben weer een stapje verder in het ‘automatiseren’ van zorgen voor mezelf. Ik merk op dat ik weer eens vol gas ga, reageer niet meer alleen door te mopperen, maar kan er ook om lachen. Vanuit die lach ontstaat er weer ruimte om weer door te kunnen….. en doorrr 😉
(ohnee, na die lach is er ruimte om voor mijzelf te zorgen.)