Vanmorgen werd ik onrustig wakker, ik heb onrustig geslapen. Vandaag verplaatst ik me van de bank, naar de waterkoker, naar de bank, naar het toilet en weer naar de bank. Ik probeer een boek te lezen, maar het lukt niet. Ik probeer een serie te kijken, maar ook daar heb ik niet de concentratie voor. Dan maar weer een kop thee en staren naar de regendruppels. Ik probeer toch iets te doen, maar het lukt vandaag tot nu toe niet. Ik ben moe, emotioneel en zit vol van alle indrukken die ik op deed tijdens het open MIND festival.
Wat was het bijzonder om mijn verhaal te mogen vertellen op het open MIND festival. Vol spanning begon ik te vertellen, over de gesprekken met de crisisdienst, mijn opname en alles wat daarna op mijn pad kwam. Ik vertelde over de momenten waarop ik het leven niet meer zag zitten, maar ook over de momenten dat ik het leven wel weer volop aanging, zoals bij de social run. Het voelde naakt om dit te vertellen aan mensen die ik eigenlijk niet ken. Tegelijkertijd was dit zo ontzettend mooi, want wat viel ik in een warm bad. Ik zat in een tipi tentje vol mensen die door mijn verhaal, ook een stukje van hun eigen verhaal lieten zien. De één door eerlijke en open vragen te stellen en te delen, de ander door aanwezig te zijn en te luisteren. Ik ben nog steeds onder de indruk van de reacties van mijn bezoekers, wat waren jullie lief en bemoedigend. Wat ben ik dankbaar voor jullie mooie respectvolle reacties op mijn kwetsbaarheid.
Vandaag geniet ik nog even na van een festival die mij, maar ik hoop ook een boel anderen aan het denken gezet heeft. Ik denk na over alle lieve woorden en complimentjes, maar denk vooral ook na over hoe mooi het is dat ik dit nog kan doen. Hoe fijn het is dat ik ondanks alles voor het leven gekozen heb en nu dit soort mooie dingen mag en kan doen! En tegelijkertijd is daar ook gelijk weer mijn depressie die zegt dat het anders moet. Vandaag zit ik weer even in de achtbaan van afgelopen jaar, maar zit ik ook in de achtbaan die leven heet, vol nieuwe uitdagingen.
Ik loop nog maar een keer van de bank naar de waterkoker voor een kopje thee en plof dan weer neer op de bank. Mijn hoofd denkt na over hoe we een beetje van gister door kunnen voeren in het dagelijks leven. Hoe kunnen jij en ik stapjes blijven maken naar meer bekendheid, begrip en acceptatie rondom psychische ziekten? Ik zou van alles willen doen, maar sta vandaag zelf op nummer één.
Verwerken, rusten, thee drinken en mijmeren…