Team Hersenwandelingetjes

De afgelopen weken is het woord hersenwandelingetjes weer vaak langsgekomen. Met enige regelmaat mopper ik op het aantal tekens dat het bevat, want als je je het regelmatig opschrijft is dat best een klus. Maar de afgelopen weken is het woord ook aantal keer geanalyseerd door anderen, hersenen, hoofd, wandelingetjes, beweging en dan realiseer ik me hoe bijzonder het is dat ik de naam van mijn blog tijdens dag drie van mijn opname bedacht heb. Ik had dan ook niet durven dromen dat Hersenwandelingetjes zo’n beweging zou worden. Wat begon met het opschrijven van mijn gedachten en het geven van een klein inkijkje groeide uit tot het creëren van openheid en bewustwording.

Dit jaar is er voor het tweede jaar team Hersenwandelingetjes. In twee jaar tijd is team Hersenwandelingetjes, dankzij de inzet van teamleden, op een aantal plekken een begrip geworden. En daar ben ik rete trots op. Het Socialrun weekend is nog niet eens begonnen en er hebben al heel wat tranen gevloeid,  van trots, maar ook vanuit onzekerheid en vermoeidheid. Is die 555 km die we willen afleggen wel verantwoord in deze tijd van corona? Redden we het ook dit jaar qua sponsoring? Hoe doe je de voorbereiding als je als team minder bij elkaar kunt komen?
Op al deze vragen lijken we inmiddels een antwoord te hebben, want volgende week starten we aan de 555km door Drenthe, Groningen en Friesland. Ik ben nu al trots op wat we in beweging hebben gezet. Op alle sponsoren die er (weer) voor gekozen hebben om ons avontuur te steunen. Op mijn gezin die weer vol in de organisatie is gedoken. Op alle (nieuwe) teamleden die het avontuur samen met mij aan willen gaan.
Maar ook op mezelf, omdat ik naast werk, therapie, revalidatie en een enorm slaaptekort mij ook nog inzette voor team Hersenwandelingetjes. En laat ik eerlijk zijn dat was niet altijd makkelijk, zonder de steun en inzet van mijn familie hadden we dit niet kunnen doen. Het voorbereiden van de Socialrun is veel werk. Het vinden van sponsors, alle materialen, draaiboeken, route en wisselpunten vraagt om inzet, tijd en energie. Drie componenten die lang niet altijd aanwezig zijn, maar omdat ik (wij) de Socialrun willen steunen maak je tijd.
Ik vind het moeilijk om dit zwart op wit te zetten en het doet best een beetje pijn, maar ik twijfel of ik (maar ook mijn familie?) nog een jaar zoveel tijd en energie in de teamvoorbereiding wil/kan steken. Het lijkt me namelijk ook heerlijk om weer laagdrempelig onderdeel te zijn van een team en me op een andere manier in te zetten voor de Socialrun.
Nu zal je denken, het Socialrun weekend is nog niet eens begonnen, waarom schrijf je dit nu? Zeker niet met als doel de sfeer eruit te halen, maar wel uit zelfbescherming, want na het weekend ben ik weer extra besmet met het virus, waardoor ik dit weer vergeten ben ;).
Ik schreef deze blog met een traan en kippenvel, het is moeilijk om bovenstaande onder woorden te brengen, maar wat ben ik trots op de beweging die wij als team creëren.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *