Sticker

Al twee dagen breng ik in mijn huis door, verplaats ik van de bank, naar mijn bed. Ik staar voor me uit, probeer er aan te denken dat ik af en toe ook iets moet eten en drinken. Ik bekijk Netflix series, maar de helft van de tijd zie ik alleen beelden heen en weer gaan. Zelfs Sokje, mijn levende pop, knuffel of geef het beest een naam kan mij nu vreselijk irriteren. De afgelopen dagen heb ik met buikpijn aan verschillende mensen moeten vertellen dat het echt niet goed gaat. En nu? Is het hoge woord eruit, voel ik me nog steeds klote en is de energie op.

Natuurlijk had ik dit wel aan zien komen, langzaam sloop het erin, de zin verdween. Toch hoopte ik dat ik het kon veranderen, dat ritme vast houden ervoor zou zorgen dat het tij zou keren. Ik hoopte dat als ik gewoon de normale dingen bleef doen dat het goed zou komen. Ik probeerde leuke dingen te doen om mijn brein eraan te herinneren dat het leven best wel leuk is, maar ook dat mislukte. De therapie gesprekken werden opgeschroefd, ik ploeterde door, maar ook dat mocht niet baten. Ten slotte probeerde ik nog de struisvogeltactiek, kop in het zand en doorgaan. Als ik gewoon mijn werk deed, dan zou toch niemand door hebben dat het niet goed gaat? Misschien zou ik me dan zelfs wel wat beter gaan voelen. Maar uiteindelijk blijkt dat zand ook maar verdomde, koud een eenzaam. Langzaam kwam het besef dat mijn kop in het zand steken niet de oplossing is naar mijzelf beter voelen. Dus trok ik mijn kop uit het zand, om vervolgens schoorvoetend toe te geven dat alle manieren die ik geprobeerd had niet werken. Maar dan? Wat moet ik dan?

De afgelopen week vertelde ik regelmatig in tranen het echt niet meer te weten en ik weet het nog niet. Mijn hoofd speelt 24 uur per dag met de dood, want het leven zo ingewikkeld momenteel. Zoals mijn schoonzus van de week zo mooi zei: ‘Ik hoop dat je nog even blijft plakken’. Als een soort sticker plakkend aan het leven. De afgelopen weken liet mijn sticker op verschillende plekken los. Soms stukje voor stukje, maar ook ineens in één ruk. Het laatste stukje van die sticker, plakt nog vast aan het leven. En eerlijk, soms voel ik de behoefte om die sticker met een keiharde ruk te verwijderen, maar dan slaat de twijfel toe. Wat als het me wel lukt om die verrekte sticker weer helemaal opgeplakt te krijgen? Wat als het mij dan misschien ook wel lukt om die sticker op nog veel mooiere plekken te plakken dan waar die tot nu toe geweest is? Want ik weet ook dat ik zoveel meer mooie dingen heb beleefd nadat ik de vorige keer die sticker wilde verwijderen. Dus zolang er twijfel is over het verwijderen van de sticker heb ik besloten de sticker er niet af te trekken. (Thanks Anne)

Dus zit ik op de bank, voor me uit te staren, zoekend naar een oplossing om die verrekte sticker weer vast te plakken. Het ene moment vastberaden om het volgende moment overal tegen aan te schoppen (sorry mama, Anne en rest van mijn directe omgeving). Want god wat is het frustrerend dat ik keihard gewerkt heb aan herstel en dan nu dit. Wat is het klote dat ik nu een ervaringsdeskundige ben die zelf dood wil. En ergens weet ik ook echt wel dat schoppen en iedereen weg duwen totaal nutteloos is, want juist deze mensen heb ik nodig. En toch als de spanning te hoog oploopt, lukt het me niet om niet te schoppen, want dan is alle liefde begrip en aandacht zo ontzettend eng en begrijp ik er helemaal niks van dat mensen mij nog willen helpen. Maar tussen die buien door ben ik ontzettend blij dat jullie naar mijn eindeloze depressieve gezeur luisteren… zodat ik een beetje meer lucht krijg in dat brein van mij.

 

7 thoughts on “Sticker

  1. Lieve Marit, misschien moet dit even gebeuren na al de emotie , mooie maar ook zware momenten gehad met de run. Ook nu staan we allemaal nog om je heen ! Allemaal druppels secondenlijm ! We blijven vastkleven aan jouw, laten je niet los. Blijf schrijven ,elke keer weer een volle pen.
    Ook wij voelen die pijn van jou.

  2. we zeggen altijd het leven is mooi, ik heb ook jaren gekend dat het niet zo goed ging, en dank voor het wonder wat er gebeurd is, en ik weer kan ademen….voor jou is het momenteel een donkere wolk.
    Als ik je wat licht kan geven dan zal ik je helpen.
    liefs Jacqueline

  3. Lieve Marit.

    Naast mijn korte reactie op whatsapp wil ik hier graag nog wat aan je kwijt. Het gevecht is loodzwaar, lees ik. Je schrijft huiveringwekkend en goed. Dit eenzame zwoegen is een stuk niemandsland waar niemand aan wil denken die het ooit bijna betreden heeft en tegelijk niet jou daar wil laten zitten. Klamp je vast aan degenen die deze inktzwarte wandeling met jou doorleeft. Elke stap die je zet mag er eentje zijn naar een lichtere horizon. Dat gun ik je zo.
    Liefs, Els (schoolgenoot)

  4. Lieve Marit,ik begrijp je donders goed.maar onthoud 1 ding,er een eind aan maken zal je ook geen rust geven.
    En er zijn teveel mensen om je heen die jou niet willen of kunnen missen.
    Daarom,trek nog een keer de stoute schoenen aan,en ga die depressie te lijf.ik weet dat je het kunt,je hebt het eerder gedaan.
    En je bent nu zover,dat je ervaringsdeskundige bent,geef dat ook een kans,ik weet zeker die mensen die jij mag helpen,die zullen veel van je kunnen leren en waarderen.
    Je bent een te mooi mens om zo maar te verdwijnen.
    Liefs

  5. Lieve Marit, wat ontzettend knap dat je zelfs nu een blog hebt geschreven! Ik hoop dat je de kracht blijft zoeken én vinden om die sticker weer stevig vast te plakken. Jij bent het boegbeeld geworden voor mensen die niet uit willen komen voor hun depressieve gevoelens of het moeilijk vinden om er woorden aan te geven. Jij geeft ons een kijkje in jouw en hun hoofden , waardoor wij leren hoe jullie denken en voelen, waardoor we meer begrip voor jullie kunnen krijgen. Ik gun jou dat je de zon weer ziet in je leven. Het is frustrerend en verwarrend voor je dat je in deze fase mensen afweert die juist van je houden. Ik hoop dat je hun liefde blijft zien en dat ze jou blijven vasthouden. Veel sterkte met ‘plakken’ en geef Sokje en jezelf een dikke knuffel van me .
    Veel liefs van Jannette

  6. Ik was bij de aanvang van de run zo geroerd door jullie team. Had je toch maar mooi voor elkaar! Wat een netwerk had jij en dan had je blijkbaar ook nog de kracht iedereen samen te brengen voor dit – toch wel idioot zware – evenement. Ooit Marit, zat ik in een soortgelijke periode als jij nu. Ook ik krabbelde op, flikkerde weer terug, krabbelde op en vond uiteindelijk een voor mij werkend evenwicht. En als ik in de ‘stickervorm’ mag blijven praten: zo lang die sticker met een klein stukje vast blijft zitten, kun je ‘m terugduwen en stutten met extra plakbandjes, pleisters, kusjes en spuug. Mijn sticker zit niet meer zo strak als vroeger, heeft slijtplekken, hobbels en deuken. Soms vind ik ‘m stom, maar meestal grijns ik om de ratjetoe die sticker en leven zijn geworden. Ik wens je alle goeds en lucht, veel lucht in je hoofd. x

Laat een antwoord achter aan Margreet Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *