In mijn leven ben ik al heel wat keren in het diepe gesprongen (ik voel me oud als ik dit zo schrijf). Op een of andere manier lukt het me nooit zo goed om voor de makkelijk weg te gaan, juist omdat het diepe aan me trekt.
Uitdagingen aangaan is iets wat bij me past en tegelijkertijd vraag ik me iedere keer af waarom ik dit doe.
Zo reisde in op mijn achttiende alleen af naar Zeeland om recreatie werk te gaan doen in een team waarin ik niemand kende. Niet wetend of ik het überhaupt leuk zou vinden om twee weken lang kinderen te vermaken. Wat ik ook niet wist was dat ik vijf jaar zou blijven plakken en dat ik daar een super mooie vriendschap aan over zou houden. Op mijn eenentwintigste besloot ik dat ik als student in een bejaardenhuis wilde wonen. Ik raakte betrokken bij het project en binnen ongeveer twee maanden zette ik de huur van mijn studentenkamer stop, om op goed vertrouwen in een bejaardenhuis te gaan wonen. Niet wetend hoeveel tijd en energie dat hele project zou gaan kosten. Hoeveel lessen in grenzen aangeven en energie bewaken ik daar zou krijgen. Bijna vier jaar geleden liep ik mijn eerste Socialrun, ook hier bleef ik plakken, werd ik ambassadeur en zette ik mijn eigen team op.
Vanuit eerdere ervaringen kan ik dus een voorzichtige conclusie trekken dat in het diepe springen redelijk vaak leuk, succesvol en leerzaam was. En toch nu ik opnieuw voor de keuze sta om in het diepe te springen, voel ik de angst. Wat als ik het bekende loslaat? Wat als ik in het diepe spring en op de grond smak? Lukt het om dan weer op te staan? Heb ik dan geen spijt van de vastigheid die ik achterlaat? Denk ik dan niet had ik maar? Maar de vragen werken ook andersom. Wat als ik nu blijf waar ik ben, dan weet ik wat ik heb, maar is dat wat mij blij maakt? Hoe lang is dit nog leuk, uitdagend en werkbaar?
De afgelopen weken zijn er heel wat ‘wat alsen’ door mijn hoofd gegaan en eigenlijk zijn ze er nog steeds. Er is nog steeds geen definitieve keuze en geen zwart op wit. Tot die tijd word ik waarschijnlijk nog met enige regelmaat gek van mijn eigen gedachten en het gepieker. Van de sombere gedachten en angsten, maar gevoelsmatig is de keuze al lang gemaakt. Een sprong in het diepe is een grote uitdaging, maar sinds wanneer is dat een reden om iets niet te doen?
Marit, een sprong in het diepe is altijd spannend, voor iedereen. Maar je kunt er ook heel veel energie en voldoening uit halen. En inderdaad: bij de één passen nieuwe stappen heel goed en een ander kiest liever voor het vertrouwde. Het is allebei goed. Doe dus wat goed voelt.
Aan de andere kant kun jij je ook afvragen waarom jij altijd voor iets nieuws kiest. Leidt het nieuwe je af van andere uitdagingen/gedachten en heb je dat nieuwe daarom hard nodig? En is het oude, vertrouwde echt zo slecht of krijg je na een poosje te veel tijd en ruimte om na te denken en/of wordt het dan te confronterend? Door hier antwoord op te geven, kun je wellicht wat meer rust in je hoofd krijgen, omdat je de patronen dan herkent.
Kies je toch voor het diepe en blijkt het niet zo leuk als je dacht, dan gaat er altijd wel weer een deur open naar iets anders. Veel sterkte met het maken van een keuze!
SPRING Marit,
‘Tis je nog altijd gelukt!
Volgende keer weer een kaartje.