Regen, wind, bananen, broodjes kaas, lollies, wildplassen en nu een mini vrachtwagen die bij elke stap over mijn benen heen rijd (zo voelt het). Het weekend stond in het teken van rennen, rusten, eten, rennen, slapen en nog meer rennen een ritme wat er voor zorgt dat ik in 48 uur een jetlag heb opgelopen en dat zonder tijdsverschillen en. Hoe dan…….?

Het antwoord is: de Socialrun!Het was afzien, maar het was ook fantastisch. Aan de start stond we als een team los zand. Nauwelijks kenden we elkaar een ieder met zijn eigen verhaal en motivatie, maar samen één doel: de finish! Bij zo’n uitdaging maakt het niet uit of je elkaar kent. Het maakt het misschien soms makkelijker of leuler… Toch maakt het niet uit. Als je samen besluit een doel te halen dan kom je aan de finish is ook dit jaar weer gebleken.

Voor mij was het wederom een leerzaam weekend. Het was een weekend waarin ik weer een beetje meer in mezelf ben gaan geloven. Een weekend waarin ik mezelf staande heb gehouden. Ik heb me misschien niet altijd op mn gemak gevoeld, toch heb ik er het beste van gemaakt. Ik mocht me kut voelen, maar wist dat ook zelfstandig weer om te zetten. Ik heb grenzen verlegd en er zijn nieuwe inzichten geboren.

Maar het was vooral een weekend vol dankbaarheid. Dankbaar voor het leven. En ja dat klinkt als een enorm zoetsappig cliché, maar hé! Jullie weten wel dat ik vorig jaar zo anders aan de start stond. Dit jaar heb ik de Socialrun oprecht kunnen ervaren…. zonder zware depressie en dat is zoveel waard! Ik kan er nog om huilen…. van blijdschap.