Rouwen

“Mag het pijn doen?” Ik kijk haar verbaasd en vragend aan: “Waarom zou het geen pijn mogen doen?” “Mag het pijn doen?”, vraagt ze weer. Mijn verbazing neemt toe en ik antwoord dan: “Natuurlijk mag het pijn doen, het is logisch maar ook irritant.” Ik vond haar vraag raar, want waarom zou het geen pijn mogen doen? Toen kwam haar vervolg vraag; “Mag je psychische kwetsbaarheid pijn doen?”. In één klap was ik stil. Niet een beetje stil, maar zo stil dat ik het in mijn tenen voelde, dat ik geen idee meer had wat ik moest zeggen. Na een paar keer slikken en naar adem happen fluisterde ik; “Nee, niet nu, niet meer en vooral niet weer.” 

Een klein stukje van het gesprek dat ik vanmiddag had met mijn psycholoog. Best wel confronterend, niet makkelijk, maar wel inzicht gevend.  De afgelopen jaren heb ik keihard gewerkt aan herstel. Ik oefende, ging op mijn bek en ging weer door. Ik ging in gesprek met therapeuten, zwaaide ze uit, ging opzoek naar nieuwe. Ik leerde signalen herkennen en keuzes maken. Ik heb alles gegeven om te bouwen aan herstel en uiteindelijk leerde ik omgaan met mijn kwetsbaarheid en kwam er zelfs een vorm van acceptatie. (Vies woord he?)
Ik zette nieuwe stappen en probeer mee te deinen op mijn kwetsbaarheid. Soms stormt het en heb ik moeite om mijn hoofd boven water te houden. Dat is ontzettend klote, maar ik weet ook dat ik de kracht heb om boven water te blijven. In die jaren heb ik zo vaak geoefend dat ik nu weet hoe ik overeind blijf. Maar wat baal ik ontzettend wanneer het weer zo ver is..

Wat baal ik als ik me weer zo ontzettend somber voel. Wat baal ik als ik het niet voor elkaar krijg om mijn huis net zo opgeruimd te houden als anders. Wat baal ik als ik ’s morgens wakker word en tot in het diepst van mijn zijn in bed wil blijven liggen. Wat baal ik als ik weer een dag geen hap gegeten heb omdat ik het niet voor elkaar krijg. Wat baal ik als ik weer eens helemaal kapot thuiskom na een werkdag omdat ik grenzen overgegaan ben. Wat baal ik als mijn hoofd vol zit met destructieve gedachten.
Ik baal ervan, maar toch ga ik door, want ik weet hoe dat moet en dat doorgaan op de lange termijn werkt. En zo gebeurt het dat ik iedere keer weer mijzelf bij elkaar veeg, de dingen oppak en verder ga.

Vanmorgen zei ik heel stoer tegen mijn peut: ‘Het is wat het is’. Het antwoord van mijn peut; “Wees nou eens niet zo streng voor jezelf. Het is je kracht dat je iedere keer weer doorgaat, maar je hebt ook het recht om verdrietig te zijn. Naast het accepteren mag je ook gaan rouwen om dit alles.” Slik… Rouwen klinkt zo heftig, maar als ik heel eerlijk ben; Ja, het doet ontzettend pijn dat ‘het is wat het is’, want soms wil ik zoveel meer dan dat mijn hoofd aankan. Het doet niet alleen pijn, maar het maakt me ontzettend verdrietig. Verdriet waarvan ik nu nog geen idee heb  hoe waar en wat ik ermee moet of kan, maar laat ik er maar op vertrouwen dat dat vanzelf een keer komt… Dus misschien is dat rouwen zo gek nog niet.

 

2 thoughts on “Rouwen

  1. Het is onzin
    zegt het verstand
    Het is wat het is
    zegt de liefde

    Het is ongeluk
    zegt de berekening
    Het is alleen maar verdriet
    zegt de angst
    Het is uitzichtloos
    zegt het inzicht
    Het is wat het is
    zegt de liefde

    Het is belachelijk
    zegt de trots
    Het is lichtzinnigheid
    zegt de voorzichtigheid
    Het is onmogelijk
    zegt de ervaring
    Het is wat het is
    zegt de liefde

  2. Lieve Marit,
    Wat heb je het toch weer mooi beschreven! Het blijft vallen en opstaan en je mag inderdaad erom rouwen dat dit bij jou hoort. Uiteraard zou je liever willen dat het anders is. Maar je staat steeds weer op en raapt jezelf bij elkaar. Wat een kracht heb jij! Zie je dat zelf ook? Elk mens krijgt z’n uitdagingen en blijkbaar is dit de jouwe. Gelukkig ben jij voor anderen een voorbeeld. Houd je daaraan vast. Misschien helpt het je als je op een slechte dag tegen jezelf zegt: ‘ik ben goed zoals ik ben en ik hou van mezelf’. Jij bent in alle opzichten de moeite waard, ook op een mindere dag! Sterkte met rouwen. Geef je verdriet en teleurstellingen de ruimte.
    X Jannette

Laat een antwoord achter aan Jannette Weultjes Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *