Het afgelopen jaar heb ik heel wat kilometers hardgelopen. In het begin om echt weer in beweging te komen, omdat beweging goed schijnt te zijn voor mijn depressie. Al gauw werden die rondjes rennen trainingen voor de halve marathon van Zwolle. Man, man, wat waren die trainingskilometers soms zwaar. Ik wist dat ik moest trainen, maar ik had zo vaak geen zin om te gaan lopen. Ik trok regelmatig mijn hardloopschoenen aan, om mijzelf te verplichten om te gaan rennen. Trainingen waren vaker meer strijd dan plezier. Na het lopen van de halve marathon was ik er dan ook wel weer even klaar mee. Ik had wel weer even genoeg kilometers gemaakt, dacht ik…

Totdat ik de volgende reden vond om weer te gaan rennen, de Social Run. Ik zocht mijn hardloopschoenen weer op en begon weer te trainen. Na de korte hardloop pauze die ik had gehad, kwam ik erachter dat hardlopen toch best wel oké was. Trainen voor de Social Run ging al makkelijker dan voor de halve marathon. Na een paar weken trainen was het zover. In één weekend liep ik heel wat kilometers en die kilometers waren echt niet altijd leuk. Toch merkte ik ook dat ik weer een klein beetje kon genieten van het rennen.

Inmiddels weet ik dat rennen mij helpt. Juist op dagen dat ik het liefst de hele dag in bed lig, helpt het om te gaan rennen. Om mijn schoenen aan te trekken en naar buiten te gaan. Om kilometers te maken en te rennen door weer en wind, om te voelen dat ik leef. Om wakker te worden, om niet langer in mijn hoofd te zitten, maar mijn lijf te voelen. Rennen helpt om mijn gedachten te ordenen, frustraties eruit te gooien en om weer even stil te staan bij mijzelf. Rennen helpt mij, en zoals mijn therapeut zegt; ‘blijf rennen’

Oja, wat het fijnste is aan dit hele verhaal; ik heb weer plezier in rennen! 😀