Het kan niet, dit zijn drie woorden die mij altijd al opstandig gemaakt hebben. Wanneer ik iets wil, dan wil ik dat, ik stop niet zomaar voor een ‘het kan niet’. Zo wilde ik in het bejaardenhuis wonen, dit was moeilijk, maar niet onmogelijk dus ging ik ervoor. Ik wilde in het eerste jaar mijn propedeuse halen, het was moeilijk, maar niet onmogelijk. Het kan niet, is voor mij vaak het startsein geweest om te gaan vechten voor dat wat ik wil. Totdat ik op het moment kwam dat ik zelf niet meer kon.
Het kan niet, maakt mij opstandig. Ik kan niet (meer), maakt bang, verdrietig en ook boos. Het niet kunnen heeft mij in het begin enorm lamgeslagen, ik ging en ben soms nog aan het overleven. Ik durf nu te zeggen dat ik te lang gevochten heb tegen het kan niet. Het kon namelijk niet zo zijn dat ik mij somber voelde en suïcidale gedachten had. Het kon gewoon niet zo zijn, dus ging ik vechten om het tegendeel te bewijzen. De afgelopen maanden heb ik geleerd dat het niet zoveel zin heeft om tegen deze gevoelens en gedachten te blijven vechten. Inmiddels probeer ik met veel moeite deze gevoelens en gedachten te (h)erkennen en stapje voor stapje misschien ook te accepteren.
De afgelopen maanden was ik mijn opstandigheid kwijt. In het begin was ik af en toe nog opstandig richting mijn depressie. Ik wilde het niet accepteren, maar toch was het zo. Ergens ben ik er een keer akkoord mee gegaan dat het nu zo is. Steeds vaker zei ik; het is zoals het is, hier moet ik het mee doen. Ergens vond ik de rust in mijn situatie.
Vorige week was het er opeens weer, mijn opstandigheid. Vorige week tijdens de groepstherapie werd mijn opstandigheid opgemerkt. Ik kreeg de vraag wanneer dit ontstaan was, wat het specifieke moment was. Nou dat kan ik je vertellen; dat was ongeveer vier weken terug. Nog specifieker: het crisisgesprek, waarin gevraagd werd of ik weer op hetzelfde niveau was als december (vlak voor mijn opname). Die vraag maakte mij opstandig, want ga jij als hulpverlener nou suggereren dat ik vier maanden voor niks heb gewerkt? Die bewuste vraag heeft mijn opstandigheid weer aangezet.
Langzaamaan begint mijn opstandigheid weer op te borrelen… Het kan niet, jij kan het niet of ik kan het niet, zorgen nu ook weer voor opstandigheid, in plaats van alleen maar verdriet, boosheid en angst. Het is fijn om te merken dat ik weer een soort van ‘aan’ ga, wanneer dit gezegd word. Ik voel weer de behoefte om anderen een schop onder hun kont te geven, wanneer ze bij de pakken neer gaan zitten. Ik voel zelf weer de drang om te gaan vechten, wanneer ik een het kan niet te horen krijg of ervaar. De uitdaging voor de komende tijd, mijn opstandigheid vasthouden, maar het niet ten kostte te laten gaan van mijzelf. Een grote uitdaging, maar zeg niet dat ik het niet kan, want daar word ik opstandig van ;).