Ooit wordt ik die hulpverlener

Vanmorgen was ik op de hogeschool waar ik 2,5 jaar lang gestudeerd heb. Ik had een afspraak om te kijken naar de mogelijkheden voor het oppakken van mijn studie. Kan ik in september 2018 mijn studie weer oppakken? Wat is daarvoor nodig? Hoe ga ik dit doen?

Vooral een praktisch gesprek, zal je zo op eerste gezicht denken. Voor mij was het zoveel meer dan alleen een praktisch gesprek. Iets meer dan een jaar geleden moest ik mijn studie onderbreken. Op een heftige en directe manier maakte ik kennis met de geestelijke gezondheidszorg. Ik was niet langer meer hulpverlener in opleiding maar cliënt. Tijdens mijn opname zei een verpleegkundige tegen mij: ‘Marit, je moet hier doorheen, het is moeilijk en zwaar, maar je moet hier doorheen. Je wil dit nu niet horen, maar jij weet later zoveel beter dan mij wat je zou kunnen zeggen tegen mensen die diep zitten. Jij kan later je eigen ervaring gebruiken om mensen te helpen.’
Een opmerking waar ik nog vaak aan terug denk, want wat was ik boos na deze uitsprak. Hoe kon ze dit zeggen, doorgaan met leven paste toen niet in mijn hoofd. Nu ik een jaar in therapie ben motiveert deze uitspraak mij.

Vandaag zette ik de eerste stap om die hulpverlener te kunnen worden. Wanneer ik na het gesprek de trap af loop voel ik de spanning in mijn lichaam, de buikpijn, mijn aangespannen spieren. Ik voel de tranen achter mijn ogen branden. Ik stap naar buiten, loop langs het gebouw en begin te huilen. Even voel ik weer de enorme eenzaamheid die ik voelde tijdens mijn studie. Ik voel me de sukkel, de lelijkerd, de perfectionist, de nerd, diegene die nergens bij hoort. Ik voel me dat meisje die schreeuwt om aandacht, die de wereld op zijn kop zet om gezien te worden. Dat meisje wat een eind aan haar leven wilde maken. Dan hoor ik weer dat stemmetje; ‘Jij wordt ooit die hulpverlener die weet wat ze moet zeggen, omdat jij weet hoe het voelt.’

Ik loop verder en besluit opnieuw dat ik niet langer dat meisje van toen ben/wil zijn. Waarschijnlijk zal ik nog wel vaker in aanmerking komen met het meisje van toen. De herinnering, de pijn en het verdriet, maar ooit wordt ik die hulpverlener die weet hoe het voelt om te willen stoppen met leven.

De eerste stap is gezet.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *