Afgelopen weekend, was een moeilijk weekend en een rot weekend. Aan niemand valt echt uit te leggen hoe ik mij voelde, maar ik zal toch een poging wagen. Midden in de nacht werd ik wakker met de gedachte; wat doe ik hier? ik ben dit niet waard en ik doe er niet toe. Deze gedachte bleef de hele dag in mijn hoofd rond zeuren en knagen. Het voelt leeg. Het gevoel het leven niet waard te zijn, is moeilijk, maar er ook echt in geloven dat maakt zo’n dag dan zo lastig. (Terwijl je ergens heel heeeeel ver weg weet, dat je je het wel waard bent)

In het kort, ik had dus een rot weekend. Het stomme aan opgenomen zijn, is dan ook dat je onder de mensen moet komen. Dat ik bij de ‘verplichte’ momenten verwacht word, als ik daar niet kom, dan staat de verpleging aan mijn deur. Geloof mij, dat is het laatste wat je wilt als je je rot voelt. Toch overkwam het mij dit weekend een paar keer. Het lukte mij niet om de stap te maken om onder de mensen te zijn. Het was teveel. Na herhaalde pogingen om afleiding te zoeken, had ik mij teruggetrokken op mijn kamer. Moe, boos, verdrietig en stiekem ook best een beetje alleen. Toch is hulp vragen dan heel moeilijk.

Je raadt het al, niet veel later staat er een verpleegkundige aan mijn deur. Klop klop, mevrouw Wisse, mag ik even binnenkomen? Ik negeer haar in de hoop dat ze weggaat. Toch geeft ze niet op, ze komt binnen en begint tegen mij aan te praten. Wat kan ik voor je doen? Stilte….. Wat voel je? Wat denk je? Stilte…..Wat kan ik voor je doen op dit moment? Stilte….. Op dat moment kon ik geen woorden vinden, maar de verpleegkundige bleef staan.  Afgelopen weekend is dit een aantal keer gebeurd. Op deze moeilijke momenten, vertelde de verpleegkundig dat dit een tijd is waar ik doorheen moet. Deze tijd is moeilijk, en donker, maar er is ook meer dan dat. Dat het nu rot is, dat klopt, maar het is een moment. Je moet hier doorheen.
Allemaal dingen die ik op dat moment niet wilde horen. Woorden die op dat moment bergen weerstand op riepen, maar die mij ook een schop onder mijn kont gaven.

Nu kan ik denken; Marit, je moet hier doorheen, het is moeilijk en zwaar, maar je moet hier doorheen. Het kan. De komende dagen zal ik misschien nog vaker een verpleegkundige nodig hebben die mij die ‘schop’ onder mijn kont geeft. Dat is niet leuk, maar wel goed. Nu heb ik een momentje dat ik denk, fijn dat deze verpleegkundigen er zijn. Maar soms….. (nou, ja, vul dat zelf maar in ;). )