In het hoofd van

Dit weekend bezocht ik samen met mijn vader de indrukwekkende film: In het hoofd van mijn zusje (aanrader!). Een film gemaakt door Ingrid Kamerling, die onderzoekt wat er gebeurde in het hoofd van haar zusje Vivian die op 24-jarige leeftijd geheel onverwacht een einde aan haar leven maakte.

Dit was de eerste film die ik bezocht heb, waar het zelfs tijdens de aftiteling van de film muisstil bleef, indrukwekkend. Een ieder verzonken in zijn eigen gedachten. Een film met een beladen onderwerp, te merken aan de bezoekers er hangt een bepaalde (ingetogen?) sfeer. Het is geen film die je kijkt met een bak popcorn op je schoot. Het is merkbaar dat iedere bezoeker de film bezoekt met zijn eigen reden en gedachten. De één is opzoek naar herkenning, de ander komt vanuit het werkveld en weer een ander zoekt naar antwoorden, maar waarom wilde ik deze film bezoeken? Vanuit mijn interesse voor het vakgebied, maar ook vanuit mijn eigen zoektocht. Mijn zoektocht naar herkenning en begrip, maar ook mijn zoektocht naar hoe werkt het nou eigenlijk. Ik begrijp soms zelf niet hoe ik bij mijn suïcidale gedachten kom, maar als ze er zijn dan lijkt het de enige oplossing. Het is eng om die gedachten te hebben, het is eng om het gevoel te hebben de controle kwijt te raken. Herkenning, dat was er zeker. Streven naar perfectie, krachtig willen zijn, maar ook sensitief zijn. Voor de ander klaarstaan en je inzetten voor de maatschappij.  Het gevoel hebben nooit genoeg voor de ander en de maatschappij te kunnen betekenen. De angsten; Ben ik wel goed genoeg? Maak ik de goede keuze? Doe ik wel het goede? De angst om het fout te doen. Last but not least; overal de controle over willen hebben.

Soms lijkt het hoofd van Vivian wel over te lopen in mijn eigen hoofd en gedachten. Zoveel herkenning vinden is ook een beetje eng, want Vivian heeft uiteindelijk een einde aan haar leven gemaakt. Uit de film blijkt dat haar suïcide geen groots vooropgezet plan was, maar dat het een moment was waarop ze in de war was, waarop alles haar aanvloog en geen andere uitweg zag. Ook hierin vind ik herkenning. De momenten waarop alles mij aanvliegt ken ik ook, de momenten waarop stoppen met leven de enige oplossing lijkt. Ik leer steeds beter te dealen met deze momenten, ik krijg hier hulp bij en durf dit steeds vaker te bespreken met mijn omgeving. Soms stelt alleen de gedachte dat ik altijd nog uit het leven kan stappen als het echt niet meer lukt mij al gerust. Het kan altijd nog, het hoeft niet nu. Ik ken mijn hulplijnen en durf deze steeds beter te gebruiken.

Na de film is er een nagesprek, met de filmmaakster en een psychiater. Er worden scherpe vragen gesteld. Schiet de maatschappij tekort? en zo ja waar? Vragen waar niet direct antwoorden op zijn. Ook komt sterk onze Facebook maatschappij naar voren. De maatschappij waarin wij elkaar de vraag stellen; hoe gaat het? Waarop iedereen standaard antwoord met; het gaat goed. (want wie durft er nog te zeggen dat het niet goed gaat?)Als afsluiter van het gesprek worden we door de filmmaakster gevraagd om aan onze vreemde buurman/vrouw te vragen hoe het gaat. Ik krijg de vraag van mijn buurvrouw, even voel ik de vertwijfeling (ik zou willen zeggen: het gaat goed), maar dan zeg ik: ‘ik ben depressief’. Ik zie een kleine schrik reactie (zelf ben ik ook een beetje geschrokken van mijn openheid), maar dan volgt er een enorme woordenstroom aan lieve en bemoedigende woorden. (Bedankt!)

Is het niet eens tijd om elkaar eerlijk antwoord te geven op de vraag: hoe gaat het? Kan je niet gewoon eens op Facebook zetten; vandaag heb ik een rotdag. Ik denk het wel, ik heb mijzelf ook lang genoeg verscholen achter het gaat wel goed. Nu probeer ik op mijn blog stukjes te laten zien van hoe het echt met mij gaat en dat, dat is super spannend. Toch heb ik besloten mijzelf niet meer te willen verschuilen achter ‘het gaat wel goed’. Vanaf het moment dat de mensen om mij heen weten hoe het echt met mij gaat kunnen ze mij ook pas echt steunen. Alleen dat is al zoveel waard…

Geef vandaag eens een keer echt eerlijk antwoord op de vraag: hoe gaat het? en zie wat er gebeurd.

(Ik klik nu met zwetende handjes en knikkende knieën op publiceren)

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *