Als je mij net leert kennen, wat zie je dan? Vaak krijg ik te horen dat ik een actieve en enthousiaste meid ben. Die betrokken en zorgzaam is en makkelijk contact legt. Ik zal dit allemaal niet ontkennen, want ik denk dat het waar is. Bij een kennismaking krijg ik dan ook regelmatig de vraag wat doe jij in het dagelijks leven? Mijn antwoord hierop is: ik ben in therapie voor mijn depressie.
Sinds ik besloten heb eerlijk te zijn over mijn depressie, heb ik ook besloten om er geen doekjes om te winden. Het is wat het het is en ik kan het niet mooier maken dan het is.
Toch is dit lastig, want vaak krijg ik te horen, dat mijn gesprekspartner een depressie niet bij mij verwacht. Juist vanwege bovengenoemde eigenschappen. Het klopt niet bij het beeld dat mensen van mij hebben. Het klopt misschien niet helemaal bij mijn buitenkant. Is mijn buitenkant dan gespeeld? Heb ik mij altijd beter voor gedaan dan dat ik ben? Nee, ik denk het niet. Soms gebruik in mijn buitenkant als een schild, maar veel vaker is het ook echt wie ik ben. Zonder schild of acteren, gewoon Marit.
Ook kreeg ik de afgelopen weken een paar keer terug, dat het zo negatief is om te zeggen dat ik depressief ben. Juist omdat mijn buitenkant de depressiviteit niet laat zien. Ik zou mezelf dan in een negatief daglicht zetten. In eerste instantie legde ik geduldig uit waarom ik deel dat ik depressief ben, maar nu merk ik dat ik steeds vaker twijfel. Heb ik nog wel zin om iedere keer weer uit te moeten leggen waarom ik dit deel? Heeft het nog wel zin om mijn verhaal iedere keer weer opnieuw te delen alleen maar omdat ik meer bekendheid wil? Niet alleen voor mij, maar voor alle anderen die vanaf de buitenkant niet depressief ogen. Breng ik andere mensen niet teveel in ongemakkelijk situaties wanneer ik weer eens out of the blue zeg: ik ben depressief?
Ja mensen ook de Marit die vaak zo stellig zegt dat ze wil delen en open wil zijn voor meer bekendheid twijfelt wel eens. Toch blijf ik bij mijn standpunt en blijf ik mijn verhaal delen. Want het is niet mijn probleem, dat er mensen zijn die alleen maar: ‘Hoi ik ben Marit, ik studeer SPH en het gaat goed’ willen horen. Het is al schokkend genoeg dat dit onderwerp nog steeds zo veel ongemakkelijkheid met zich mee brengt. Het is al erg genoeg dat ik het zoveel onbegrip oproept.
Lieve mensen, ik hoop dat jullie langzaam aan leren dat depressieve mensen niet altijd de hele dag in hun bed liggen. Dat depressie niet alleen maar negatief is en ga zo maar door. Ik hoop dat jullie leren wat een depressie inhoudt en daar minder snel over oordelen, want ja wij depressievelingen, zijn ook gewoon mensen. Dus wees een beetje lief voor ons!