Voor mijn vakantie sprak ik gekscherend over mijn leven voor en na Canada. Toen ik uit het vliegtuig stapte voelde het ook echt zo. Mijn leven na Canada is nu bijna drie weken bezig en aan dit leven kan ik wel aan wennen. Een paar hoogtepunten;

Twee weken lang ging ik van afspraak naar afspraak. Ik had zelfs weer een echte werkdag. Vol trots verkondigde ik op social media dit hoogtepunt. Eindelijk voelde ik mij weer ‘normaal’ je weet wel zoals alle Nederlanders met werk. Belachelijk natuurlijk… belachelijk hoe ik mezelf na twee jaar openheid over mijn depressie alsnog bestempel als ‘niet normaal’ of dus eindelijk weer ‘normaal’. (Hallo zelfstigma) maargoed ik werk weer meer uren en dat is echt fijn.

Afgelopen dinsdag nam ik afscheid van een van mijn peuten. Vlak voor het gesprek sloeg bij mij de twijfel toe. Hoe handig is dit? Juist nu het net weer even minder gaat? Red ik het alleen? Het duurt niet lang voordat ik verstrikt raak in mijn eigen gedachten. Ik laat het gebeuren, totdat ik mijn schoenen aan moet trekken om weg te gaan. Op de fiets vind ik het vertrouwen in mijzelf terug. Het vertrouwen hebben heb ik van deze peut geleerd. Zij vertrouwde mij vanaf de eerste ontmoeting. Zij geloofde erin dat ik zou herstellen. Na een lang traject vertrouw ik weer op mijzelf, en weet ik dat herstel mogelijk is. Wanneer ik na het gesprek naar huis fiets stromen er tranen over mijn wangen. Het is zo lastig om afscheid te nemen van zo’n fijn mens, toch is het ook fijn om niet langer in therapie te hoeven zijn.

De afgelopen weken waren prettig, fijne mensen en mooie (nieuwe) uitdagingen. Over uitdagingen gesproken een kloppende planning blijft een uitdaging. De laatste dagen ben ik me er weer enorm van bewust dat ik zo op moet letten in wat wel en niet kan. Wat is teveel en wat is haalbaar? Ik ga zoeken naar een planning die ik langer vol kan houden dan 2 a 3 weken ;)…