Al mijn to-do-lijstjes zijn afgevinkt, verslagen zijn ingeleverd en langzaam druppelen de studiepunten binnen. Tijd en ruimte voor rust zou je denken, maar ik blijf in de actie stand staan. Het gevoel iets te moeten blijft mij achtervolgen een voortdurende onrust kruipt door mijn lijf. Ondertussen geeft mijn lichaam aan genoeg te hebben van alle drukte en stress. Een signaal wat zich twee weken eerder ook al aandiende, maar toen was er nog geen tijd om tot stilstand te komen.

Nu is er rust en ruimte en weet ik niet goed wat ik ermee aan moet. Natuurlijk ik kan een boek gaan lezen, een rondje wandelen of gaan puzzelen. Maar mijn lijf is zo gewend om maar door te gaan, constant iets te moeten. Het voelt zo onwennig om gewoon even niks te doen en op de bank te zitten. Als ik op de bank zit voel ik pas hoe moe ik ben, hoe alles in mijn lichaam zegt: Ho stop, nu is het even genoeg.
Het blijft me fascineren hoe je jezelf soms zover op kunt rekken. Als een elastiek die je maximaal uitrekt. Als je net even te ver trekt, dan zal het elastiek knappen. Je kunt het elastiek ook lang op spanning houden, dan zal je zien dat het elastiek wat langer de tijd nodig heeft om weer in zijn oude vorm terug te komen. Een proces wat ik maar al te goed ken, het is niet de eerste keer in mijn leven dat ik de grens opzoek en aan dat elastiek trek. Ik heb het nodig om af en toe aan dat elastiek te trekken en ergens voor te gaan, maar inmiddels leer ik ook steeds beter dat ik het ook nodig heb om dat elastiek weer van de spanning af te halen.

Gek genoeg heb ik met het oprekken van dat elastiek niet zoveel moeite. De spanning op het elastiek houden, kan ik ook best goed. Of misschien wel iets te goed? Het is dan ook best een prestatie dat ik het elastiek deze keer niet heb laten knappen, maar dat het slechts is uitgerekt. Er is nu geen alles overheersend zwart gat, maar wel een grijs gebied. Van het zwarte gat weet ik inmiddels wat ik ermee moet of mee kan, maar het grijze gebied is nog wat vaag. Hoe ga ik om met de onrust in mijn lijf? Het liefst blijf ik bezig met van alles en nog wat, ik weet ook dat dat niet de oplossing is, maar wat dan wel? Als ik stil zit, draaft mijn hoofd door en als ik beweeg zegt mijn lichaam stop. Dus probeer ik het beide, maar wel met mate. Af en toe een wandeling, maar ook stilzitten of een combinatie daarvan.

Zo liep ik vanmiddag door een mooi stuk natuur. Wind door mijn haren, zon op mijn gezicht. Met iedere stap gleed er een stukje onrust van mij af. Hoe meer stappen er volgde, hoe rustiger het werd in mijn hoofd. Bij een weiland ging ik zitten, ik keek naar herkauwende koeien. En ineens besefte ik me dat ik in het grijze gebied veel bezig ben met herkauwen. Misschien moet ik daar eens mee stoppen, want ik ben geen koe :). Dat klinkt natuurlijk heel makkelijk en ik weet ook wel dat er geen uit knop voor is maar soms helpt het om te beseffen wat je doet. Wat ook helpt is dat ik niet te streng voor mezelf moet zijn en dat grijs dus grijs mag zijn. Best logisch, na al die drukke weken. Dus ga ik nog maar even verder ontdekken wat dat grijze gebied nou precies inhoud.