“Geef een ander de ruimte die je zelf wil krijgen. ” deze woorden schieten door mijn hoofd terwijl ik door de berm ren om mensen op mijn pad te ontwijken. Prikkelbosjes proberen mijn trainingspak te stelen en doorns krassen in mijn huid. De mensen die ik passeer kijken me aan en lijken met hun blik te zeggen dat het de normaalste zaak van de wereld is dat ik in mijn poging hun ruimte te geven nog net niet in de sloot spring.

Is dit slechts mijn interpretatie van die situatie?
Zouden mensen ook voor mij aan de kant gaan als ik ze die kans geef?
En hoe dichtbij moet ik komen willen ze deze beweging maken?

In diverse field-lab-tests heb ik ervaren dat een heel klein percentage van de bevolking opzij gaat voor een ander maar het merendeel verzonken lijkt in de eigen bubbel (alleen of samen).
Heeft dit te maken met onze verplichte corona bubbel van anderhalve meter waarin we ons onschendbaar voelen of is het misschien de social media bubbel waardoor we geen connectie meer hebben met de echte wereld om ons heen?

Of is het simpelweg de connectie tussen geven en nemen waarin gevers genoegen moeten nemen met het feit dat zij die rol zelf hebben gekozen? Want ergens is het fijn om mensen de ruimte te geven die je zelf zou willen krijgen maar soms zou het fijn zijn dat dat gezien, erkent of gewaardeerd wordt..
Of ik mis dit elke keer omdat ik te druk ben met het niet breken van mijn enkels bij mijn ontwijkingsmanoeuvres om de mensen die ik de ruimte geef uitgebreid te bekijken?

In dat geval heb ik niets gezegd,  of een hele hoop zonder een daadwerkelijke aanleiding behalve mijn eigen interpretatie….

Geschreven door: Ramses